Ik hoor steeds vaker dat mensen het wel gehad hebben met de intelligente lockdown. Ze willen weer in groepen samenkomen, het terras op, niet meer thuiswerken, en ga zo maar verder. De sleur zit er bij velen in en de dagen gaan maar langzaam voorbij. Ik ervaar dat zelf helemaal niet zo. Ik heb mijn draai gevonden en de tijd vliegt voorbij.

Bijna 3 maanden geleden werd mijn hart gebroken en moest ik opnieuw beginnen op mijn 30e. Mijn leven stond ineens op z’n kop. Ik wilde toen niets liever dan de tijd vooruitspoelen. Ik heb namelijk veel over liefdesverdriet gelezen en kwam vaak tegen dat de ergste pijn na 3 maanden gezakt is. Het zou zo zijn dat ik vanaf dan het grootste gedeelte verwerkt heb en zou kunnen doorgaan met mijn leven. Tsjah, hoe staat dat er dan nu eigenlijk voor?

Tussen al het corona nieuws viel mijn oog gisteren op een andere headline: Vulkaan Anak Krakatau in Indonesië uitgebarsten: hoogste alarmniveau. Eind 2018 was er ook al een uitbarsting en dat leidde zelfs tot een tsunami en honderden doden. Zo’n actieve vulkaan is onvoorspelbaar en eng. Je zou het gevaar niet zelf mogen op zoeken. Geheel tegenstrijdig heb ik juist één van de mooiste dagen in Indonesië meegemaakt bij de Anak Krakatau vulkaan.

We kunnen er niet meer omheen: het corona-virus heeft ons in de ban. Niet alleen ik maar vrijwel iedereen wordt dagelijks met (de gevolgen van) het virus geconfronteerd. Geannuleerde vluchten en vakanties (tot snel Schotland), geen klassikaal onderwijs (mijn opleiding NLP wordt verschoven), minimaal sociaal contact en ga zo maar verder. Ik hoor boze en angstige geluiden maar gelukkig zie en voel ik ook veel liefde en samenhorigheid om mij heen.