Meteen naar de inhoud

Backpacken door Peru: Aguas Calientes

  • door

De Machu Picchu zien, staat al jaren op mijn buckit list. Maar in Peru is er nog zo veel meer te zien en te doen. Vanwege de korte tijd die ik heb om het land te verkennen, heb ik ervoor gekozen om geen trektocht naar de Machu Picchu te doen. De andere manier om bij de Machu Picchu te komen is door de trein te nemen. Als ik de verhalen mag geloven, zou dit een van de mooiste treinreizen zijn. Met ontzettend veel zin stapte ik op 19 november in de wagon van Inca Rail. Op naar Aguas Calientes: het dorpje aan de voet van de Machu Picchu. Vanaf hier hike je naar ernaartoe of pak je de pendelbus.

We vertrokken vanuit Ollantaytambo: een stad/gebied waarvan ik nu spijt heb dat ik dit niet bezocht heb. Het ligt in een prachtige vallei omringd door het Andesgebergte. Dit was al een lust voor het oog. Mijn plaats in de trein was in een vierzit en ik zat naast een jongen. Toen de trein eenmaal in beweging kwam, zag ik een vrije tweezit. Ik vroeg aan het personeel of ik daar mocht zitten en dat mocht! Ik nam plaats aan het raam en zat met een big smile op mijn gezicht. Kedeng kedeng kedeng kedeng kedeng. Oe oe! Let’s go!

Ik kon het gewoon niet geloven. Ik kwam steeds dichterbij de droom die ik al zo lang heb. Mijn big smile verdween maar niet van mijn gezicht. Ik liet me verwonderen door het schitterende uitzicht. We waren nog geen 10 minuten onderweg en de belofte dat dit een van de mooiste treinreizen zou zijn, was al waargemaakt. Bergen zo hoog als je maar kan bedenken, een stralende zon wiens zonnestralen alles nóg mooier maakte terwijl ik naar mijn favoriete muziek van Kygo luisterde. Met de rivier aan onze linkerzijde, veranderde het landschap langzaam maar zeker van bruine bergen naar een frisgroene jungle.

Het bruine gebergte maakte plaats voor groene bergen. Mijn hart maakte 100 sprongetjes. Dít uitzicht. Dít! Dít is waar ik echt van geniet in de puurste vorm. En opeens overviel het me allemaal weer. Het besef van mijn droom waarmaken, het besef van zijn op de mooiste plek op aarde die ik tot nu heb gezien, het besef van écht trots zijn op mezelf. Ik voelde de tranen prikken achter mijn ogen. De dag ervoor had ik ook al gehuild dus ik dacht dat ik deze tranen wel kon inhouden. Maar het was een zinloos gevecht. Zodra ik toegaf aan dit geluk, stroomden de tranen over mijn wangen.

Dus daar zat ik in de trein, in de jungle, op weg naar een wereldwonder. Het waren geen zuinige traantjes maar ze rolden royaal over mijn wangen. En ik vond het wel best. De ontlading kwam nu echt los. Snikkend van ultiem geluk heb ik de halve treinreis gehuild. Tranen van geluk en zeker niet van verdriet. Het gevoel van trots zijn op mezelf is heel zeldzaam maar nu stroomde dit door heel mijn lichaam. Ik vóélde het. Ik huilde voor mezelf. Ik huilde levensgeluk. Ik voelde me trots maar ook écht gelukkig. En dat gevoel, dat is intens. Intens mooi. Ik was ontzettend verliefd op het leven.

Toen ik aankwam op het station van Aguas Calientes, voelde ik dat de Machu Picchu nu echt dichtbij was. Ergens achter deze groene bergen zou ik morgen op de top staan om een van de wereldwonderen met mijn ogen te zien. Ik besloot om die middag al een flink stuk door de jungle te hiken en ‘s avonds het dorpje te verkennen. Aguas Calientes wordt door veel mensen overgeslagen maar ik ben zó blij dat ik hier 2 nachten bleef slapen. Er hangt zo’n fijn sfeertje en ik heb hier bijzondere mensen ontmoet. Deze plek zit voor altijd in mijn hart.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.