Afgelopen vrijdag was het Valentijnsdag. De dagen ervoor werd ik geconfronteerd met rode rozen, lieve kaartjes en teddyberen. Waar ik er eerst echt van kon genieten, deed het nu een beetje zeer. Valentijnsdag draait om het vieren van de liefde. En laat het nou net 3 weken geleden dat mijn relatie stuk liep.

Ik geef het toe: ik had me op Valentijnsdag verheugd. Waar velen het een commerciële, neppe en onoprechte dag vinden, ben ik zo’n kneus die er juist van kan genieten. Ik vind het heerlijk dat er speciaal een dag is om de liefde met je geliefde extra te vieren. Dat het niet erg is om onbeschaamd romantisch te doen en je liefde tot volle uiting kan laten komen.

Ik vind liefde het mooiste gevoel van de wereld. Vooral de liefde voor en van mijn geliefde. Het is zo sterk dat ik het constant wil geven en delen. Zijn favoriete gerecht koken, een complimentje geven, het truitje aandoen dat hij mij zo leuk vindt staan, zeggen dat ik van hem hou, iets voorstellen om te doen waarvan ik weet dat hij het leuk vind, in hem geloven, fantaseren over een toekomst samen..

Aan de andere kant staat mijn hart wagenwijd open om te ontvangen. Hoe zijn hand de mijne zoekt als we over straat lopen, de manier waarop hij zegt dat ik de zijne ben, hoe hij mij verrast met een leuke date, hoe hij mij nooit voor lief neemt, hoe hij mij onderdeel van zijn leven maakt, hoe ik voel dat hij “thuiskomt” bij mij..

Natuurlijk gaat liefde veel verder dan dat en is liefde veel meer dan alleen maar geven en nemen. Het gaat erom dat je je geliefde helemaal wilt leren kennen. Dat jullie dezelfde normen hebben en dezelfde waarden nastreven. Dat je elkaar feilloos gaat aanvoelen en samen iets opbouwt. Dat je met elkaar klikt op een veel dieper niveau dan vriendschap. Je wordt samen 1.

Liefde maakt veel in je los en zorgt voor speciale momenten. Maar het is niet alleen ontzettend mooi, het is ook verschrikkelijk eng. Je moet dapper zijn om iemand écht toe te laten. Je moet sterk zijn om je kwetsbaar op te stellen. Je moet beseffen dat je het risico loopt dat de ander je hart breekt.

Zelf ben ik dapper en sterk geweest. En helaas werd mijn hart gebroken. Het leven is niet gemakkelijk en de liefde zeer zeker ook niet. Maar weet je wat? Ik ben zo trots op mezelf dat ik het aan heb gedurfd! Ik ben blij dat ik me niet heb laten tegenhouden door angst. Ik ben trots op het feit dat ik geloof in de liefde.

En dus geloof ik dat ik ooit iemand ga ontmoeten die mijn hart niet breekt. Daarvoor zal ik mijn hart weer compleet in andermans handen moeten leggen. Ik lieg niet als ik zeg dat dat een hele beangstigende gedachte is. Maar ik kan niet 100% liefde ontvangen als ik niet 100% liefde geef. Straks, als mijn hart eraan toe is, ga ik er weer voor. Ik weet hoe mooi het kan zijn.

Eerlijk is eerlijk, het valt me toch best zwaar om deze blog te typen. Mijn hart is helende en daar neem ik de tijd voor. Het zou makkelijk zijn om midden in mijn liefdesverdriet de hoop op de liefde op te geven. Maar dat doe ik niet. Het is belangrijk om juist nu het geloof in de liefde niet te verliezen. Het komt wel en dan zal ik er open voor staan.

Alles op z’n tijd. Nu wil ik juist de focus leggen op zelfliefde. Want dat is ook belangrijk. Mezelf accepteren zoals ik ben en daarvan houden. Daar valt nog genoeg in te ontdekken! De rest laat ik los en begroet ik als het mijn pad kruist.

De hopeloze romanticus in mij weet namelijk dat ik ooit gelukkig word in de liefde. Dat er iemand voorbij gaat komen die het beste in mij naar boven haalt. Iemand met wie ik het leven en de wereld ga ontdekken. Iemand die mijn hart teder en lief behandeld. Iemand die voor mij zal blijven vechten. Iemand die mij op Valentijnsdag bloemen geeft en mee op date neemt.

Foto door Tim Mossholder via Pexels