Degenen die mij al lang volgen, weten dat ik groot fan ben van James Morrison. Toen al en nu nog steeds. Ik heb talloze blogs over hem en zijn concerten geschreven. Toch staat hij op een gedeelde eerste plaats met een andere artiest. Iemand die totaal niet in hetzelfde repertoire valt. Iemand wiens muziek ik tot op het bot voel. Iemand die helaas niet meer bij ons is. Mag ik jullie voorstellen aan mijn andere muzikale held: Avicii.

In de zomer van 2013 ging ik voor het eerst naar Tomorrowland. Het zou ook de eerste keer zijn dat ik live van Avicii mocht genieten. Man man man, wat heb ik dat gedaan! Ik beleefde dat weekend een ultiem geluksmoment wat tot op heden nog maar bizar weinig geëvenaard is. Dansend op zijn muziek voelde ik mij levend. Vrij en zielsgelukkig. Avicii werd mijn boegbeeld voor het vieren van het leven in de puurste vorm.

Sommige dingen kan je niet echt uitleggen. Wat zijn muziek met me doet, is daar zo’n voorbeeld van. Het voelt alsof ik een prachtig deel van mijn leven met hem gedeeld heb. Dat hij bij me was tijdens al mijn pieken waar ik nu met zoveel liefde aan terugdenk en graag opnieuw zou beleven. Er ging tot zijn break geen jaar voorbij dat ik ‘m live zag. Hij was er tijdens de beste periode uit mijn leven (tot nu toe).

In die periode liep ik ook nog fanatiek hard. Ik zal ook nooit vergeten hoe hij met zijn muziek mij telkens over de finish motiveerde bij elke hardloopwedstrijd. Daar kon geen toeschouwer tegenop. Vooral de laatste 3 KM bij een 10 KM wedstrijd voelde het als Avicii en ik tegen de wereld. Ik voelde me onverslaanbaar. Zijn muziek liet me denken aan de mooie momenten en dat bleek een bron aan kracht. Met hem kwam ik steeds de finish over.

Het werd rustiger rond Avicii, ook mede door zijn break, en ik merkte dat ik zelf ook in rustiger vaarwater zat. Maar het overlijdensbericht sloeg in als een bom. Wat vond ik dat verschrikkelijk. Ik durfde het in eerste instantie niet te geloven. Gek hoe hij voor mij als teken van vrijheid staat terwijl hij zich schijnbaar alles behalve vrij voelde. Met zijn overlijden sloot er symbolisch ook een levensfase van mij af. Een levensfase waar ik met heel veel vreugde en passie op terugkijk.

Bijna 2 jaar na zijn overlijden, kwam ik een aantal weken geleden akelig dicht bij hem in de buurt. Ik ging samen met een vriendin naar Symphonic Tribute to Avicii in het concertgebouw. Het was een avond waar ik een trip down memory lane maakte, met tranen in mijn ogen stond maar waar ik vooral besefte hoe dankbaar ik Avicii ben. Dankbaar voor zijn muziek en alle momenten die ik daarop en daarmee beleefd heb. Ik draag ze in mijn hart. Avicii, ik draag jou in mijn hart. Avicii, bedankt voor alles!