Op 26 november 2019 was het zo ver: ik werd 30 jaar. Hoewel ik er graag luchtig over wilde denken, was dat in realiteit niet zo. Ik zat in de aanloop naar mijn 30e verjaardag niet lekker in mijn vel doordat ik overspoeld werd door gedachtes over het leven. Over míjn leven.

Het waren niet zo zeer twijfels over wat ik had maar meer gedachtespinsels over wat ik nog zou willen. Ik besefte namelijk maar al te goed dat ik het eigenlijk allemaal knap voor elkaar had. Dat ik door hard werken en positief blijven echt ergens stond in het leven. Maar ik wil(de) meer. Ik wil(de) vooral meer uit het leven en mezelf halen.

Mijn leven begon eind 20 steeds meer vorm te krijgen op een manier die ik nog niet kende. Dat was spannend. Ik merkte dat ik volwassener werd. Maar in plaats van dat ik steeds zeker werd, werd ik onzekerder. De 30 begon in zicht te komen en opeens was ik onbewust heel erg bezig met mijn leven inrichten zoals ik het voor ogen had en men verwachtte.

Vroeger dacht ik dat ik op mijn 30e een aantal zaken op een rij zou hebben: vriendinnen om altijd op terug te vallen, een leuke job, aardig wat van de wereld gezien, een eigen woning en een vriend. Vanaf mijn 30e wilde ik graag trouwen, een gezin stichten en een huis met tuin kopen. Ik dacht dat ik dan echt klaar zou zijn voor het “grote mensen leven”.

Dus toen ik 30 werd en dat in Marrakech vierde met mijn vriend met wie ik samenwoonde, was ik blij met wat ik in mijn leven had bereikt. Ik begon 2019 backpackend door Cambodja en switchte in de herfst van job. Ik ging samenwonen met de liefde van mijn leven en fantaseerde over trouwen, een eigen huis en 2 kindjes. Ik had alles wat ik wilde.

Het duurde helaas niet lang voordat alles in elkaar stortte..

De jongen van wie ik dacht dat hij mijn man zou worden, heeft mij ontzettend gekwetst. Ik heb toen de beslissing gemaakt om de relatie te verbreken. En met die beslissing verloor ik een stuk van mijn hart en zag ik mijn eigen toekomstbeeld in elkaar storten. Ik ging van alles wat mijn hartje begeerde naar opeens bijna niks.

In de aanloop naar mijn 30e verjaardag toe, zat ik al niet lekker in mijn hum. Ik wilde eigenlijk graag terug de tijd in, in plaats van vooruit. Terug naar de tijd van de vrijheid die ik zo goed kon vieren. Want als ik eenmaal 30 was, zou ik door anderen worden gezien als écht volwassen en dat wilde ik niet. Ik wil(de) nog steeds de speelse Niki zijn van een aantal jaren geleden.

Ik werd steeds serieuzer omdat ik het leven ook serieuzer nam. Ik dacht steeds meer na en leefde bewuster. Daar ben ik een stukje van mijn speelsheid bij verloren. Ik wilde mijn leven “perfect” inrichten en in principe had ik alles. En daar was ik ook oprecht heel content mee. Ik was blij met mijn nieuwe job, ik kwam op mooie plekken op aarde, ik maakte memorabele herinneringen met vriendinnen en ik genoot van mijn (ex)vriend en ons leven samen.

Nu ben ik 2 maanden 30 en heb ik geen éigen woning meer en geen relatie. Mijn werk is mijlenver verwijderd van mijn tijdelijke woonplaats (hallo ouders en 4 uur reistijd) en het is lastiger om vriendinnen te zien omdat ik niet meer centraal woon. Het leven en de toekomst zoals ik ‘m kende en wilde, is niet meer.

Ergens voelt het alsof ik keihard faal in het leven. Ik moet weer bijna vanaf 0 beginnen. Ik vind het doodeng om dit online te delen maar het voelt ook heel bevrijdend. Twee weken geleden voelde het alsof de wereld verging, inmiddels durf ik de wereld weer aan. Ik durf te beseffen dat het oké is om op je 30e nog niet alles op orde te hebben.

Het is niet erg en zelfs heel realistisch als je niet voldoet aan je eigen of andermans verwachtingen. Dat geeft je speelruimte om te groeien. Het is oké om jezelf te (her)ontdekken op je 30e. Het is oké om nu geen huisje, boompje, beestje te hebben. Het is oké om geen zekerheden te hebben en de onzekerheden op je af te laten komen. Het is oké om jezelf te vinden en te durven zijn. Niet alleen op je 30e. Altijd.

Dus ik schrijf deze blog als een reminder voor mezelf. Dat het niet erg is om flink op mijn bek te gaan. Dat ik hier als persoon sterker van word. Dat ik ontzettend dankbaar ben voor mijn lieve ouders en mijn beste vriendinnen. Dat ik mijn job en collega’s heel erg waardeer. Dat ik blij ben dat ik weet dat de speelse Niki er eigenlijk gewoon nog is. Dat ik altijd optimistisch durf te zijn. Dat ik weet dat alles uiteindelijk goed komt!