Bijna 3 maanden geleden werd mijn hart gebroken en moest ik opnieuw beginnen op mijn 30e. Mijn leven stond ineens op z’n kop. Ik wilde toen niets liever dan de tijd vooruitspoelen. Ik heb namelijk veel over liefdesverdriet gelezen en kwam vaak tegen dat de ergste pijn na 3 maanden gezakt is. Het zou zo zijn dat ik vanaf dan het grootste gedeelte verwerkt heb en zou kunnen doorgaan met mijn leven. Tsjah, hoe staat dat er dan nu eigenlijk voor?

Even een flashback naar eind januari. Het liep al een aantal weken niet lekker tussen mij en mijn ex. Waar we eerst altijd synchroon liepen, was dat nu het tegenovergestelde. Die laatste week zei mijn intuïtie dat ik het moest uitmaken maar een stem in mij vertelde me dat ik “ons” niet zo gemakkelijk moest opgeven. Dus ik koos ervoor om voor ons te blijven vechten. Hij koos ervoor om in een dronken bui met een collega te zoenen. De dag na die zoen heb ik onze relatie verbroken.

De afgelopen tijd nam ik hem álles kwalijk. Hij was het die niks met onze gesprekken en afspraken deed. Hij was het die mij ongelukkig liet voelen. Hij was het die niet meer voor ons vocht. Hij was het die ons kapot maakte. Hij was het die mijn toekomstbeeld verwoeste. Hij was het die kinderachtig was. Hij was het die nog veel te leren had. Hij was het die te egoïstisch was. Hij was het met zijn impulsieve gedrag die ervoor zorgde dat ik alles kwijt was. Hij was de schuld van alles.

Nu zie ik dat anders. Ondanks dat ik hem nog veel verwijt, weet ik dat hij niet de enige schuldige is. Ik kan en mag hem niet verantwoordelijk houden voor mijn eigen miserie en hoe ík mij voel. Ik praat niet goed hoe hij gehandeld heeft en ik heb het hem nog niet vergeven. Maar de wereld draait niet om hem. De wereld draait om mij en hoe ík ervoor kies om ermee om te gaan. En dat besef.. Dat besef is het keerpunt voor mij geweest en het startsein dat ik door kan gaan met mijn leven.

Doorgaan betekent niet dat de hartzeer helemaal over is. Doorgaan met mijn leven betekent voor mij dat ik vrede heb met het feit dat mijn leven nu zonder hem is. Dat ik mijn leven inricht naar mijn wens en alleen maar rekening hoef te houden met mij. Dat ik weer een toekomstbeeld begin te vormen waarin ik (heel cliché) mezelf weer heb gevonden. Doorgaan is voor mij accepteren dat ik het verleden niet kan veranderen maar zelf wel invloed heb op het heden en mijn toekomst.

En daar ben ik volop mee bezig! Ik heb het bloggen weer opgepakt en mijn liefde hervonden voor schrijven. Ik ben op zoek naar een eigen woning en hou een verlanglijstje bij met meubels en accessoires. Ik ben eergisteren alsnog gestart met de opleiding NLP; we hebben online bijeenkomsten totdat we weer fysiek bij elkaar mogen komen. Ik kom in tijden van corona tot een bepaalde innerlijke rust en meer in contact met mezelf (hoewel dat soms ook best confronterend kan zijn).

Dus: hoe sta ik ervoor? Na bijna 3 maanden eigenlijk verdomd goed. Ik ben nog niet waar ik wil zijn maar ik ben al verder dan waar ik was. Kleine stapjes vooruit blijven alsnog stappen vooruit. Zoals mijn docent NLP afgelopen vrijdag zei: je komt pas verder als je weet waar je op dit moment bent. Mijn eindbestemming is nu nog onbekend en in de tussentijd blijf ik lekker doorgaan. Daar horen verkeerde afslagen waarschijnlijk ook weer bij maar ik kom uiteindelijk aan op de plek van bestemming!

Foto door freestocks.org via Pexels