We kunnen er niet meer omheen: het corona-virus heeft ons in de ban. Niet alleen ik maar vrijwel iedereen wordt dagelijks met (de gevolgen van) het virus geconfronteerd. Geannuleerde vluchten en vakanties (tot snel Schotland), geen klassikaal onderwijs (mijn opleiding NLP wordt verschoven), minimaal sociaal contact en ga zo maar verder. Ik hoor boze en angstige geluiden maar gelukkig zie en voel ik ook veel liefde en samenhorigheid om mij heen.

Dat doet mij goed. Vooral in deze tijd. Angst werkt aanstekelijk maar liefde minstens zo. Doordat ik verplicht thuiswerk tot 6 april en ik mijn sociale contacten vooral via mijn telefoon onderhoud, blijft er veel tijd over om na te denken. In het begin vond ik het best eng om zo veel alleen te zijn met mijn gedachten, vooral na een recent rotte periode. Ik was bang voor confronterende gedachtes, het gemis van mijn ex en het voelen van pijn. Inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat ik niet bang hoefde te zijn.

Want als er één ding, één gevoel, heel sterk naar boven is gekomen dan is het wel dankbaarheid. Waar ik gemakkelijk had kunnen mokken om het feit dat ik nu niet naar Schotland kan of dat ik tijdens deze sociale quarantaine niet gezellig met een lief op de bank zit, voel ik niets anders dan positiviteit en dankbaarheid. Ja, het is een surrealistische periode maar het komt goed. En ondanks deze onwerkelijke tijd, is er ook nog zo veel moois om van te genieten.

Zo ben ik onwijs dankbaar voor mijn ouders. Het besef dat ze ouder worden en niet het eeuwige leven hebben, is de afgelopen jaren groter geworden. De tijd die we nog samen hebben is kostbaar. Dat klinkt zwaar maar helaas ken ik een aantal mensen die al één van hun ouders verloren hebben. Dat mijn ouders er nu nog zijn en nog steeds zo voor mij zorgen mag ik niet als vanzelfsprekend zien. Ik geniet van hun aanwezigheid en het gevoel van écht thuiskomen bij hen. Ik hoop later ook zo’n vaste rost in de branding te zijn voor mijn kinderen.

Naast mijn ouders, ben ik ook heel erg dankbaar voor buiten zijn. Nu ik dagelijks thuiswerk en horeca en sportscholen dicht zijn, ben ik veel meer binnen dan normaal. De buitenlucht opzoeken heeft mij altijd goed gedaan maar in deze tijden waardeer ik het nog meer. In beweging zijn, de frisse lucht inademen en en met een beetje geluk genieten van de lentezon die op mijn gezicht schijnt. Mijn dagelijkse wandelingen zijn enorme lichtpunten en ik ben zo blij dat we überhaupt nog naar buiten kunnen.

Maar bovenal ben ik elke dag dankbaar dat ik leef. Ja, echt waar. Ik ben dankbaar dat ik elke dag kan opstaan om van mijn ouders, het buiten zijn en nog tal van andere dingen kan genieten. Ik ben dankbaar dat ik elke dag een stukje sterker wakker word en er weer een stuk van mijn pijn versleten is. Ik ben dankbaar dat ik er nog ben om dit allemaal te beseffen en mee te mogen maken. Ik ben dankbaar voor het feit dat ik door te leven the good and the bad meemaak. En ik geloof erin dat er nog vooral heel veel moois op mijn pad gaat komen.