Hoewel de vorige 2 blog posts over de Machu Picchu gingen, zat ik eerst een aantal dagen in de stad Cusco. Vanuit deze (oude) Incahoofdstad zou ik verschillende uitstapjes maken. De eerste die hoog op het lijstje stond, was de hike naar het gletsjermeer Humantay. Na 4 dagen goed geacclimatiseerd te zijn aan de hoogte, waagde ik de gok. Ik schreef me in voor een tour bij mijn hostel en diezelfde nacht stapte ik om 04:30 uur het minibusje in.

20 november 2022 is de dag die de boeken ingaat als: Niki bezocht de Machu Picchu! YES! IK HEB HET GEDAAN! Nu moet ik alleen nog de woorden vinden om dit onwerkelijke moment te omschrijven. En hoewel ik er heel erg van houd om met woorden te spelen, merk ik dat ik de juiste woorden nu niet kan vinden. Want hoe omschrijf je een van de meest magische momenten uit je leven? Hoe omschrijf je een moment dat niet in woorden te vangen is? Hoe vind je de juiste woorden als je niet weet wat de juiste woorden zijn? Pfff, ik ga toch even mijn best voor jullie doen. Maar laat ik eerst even bij het begin beginnen.

De Machu Picchu zien, staat al jaren op mijn buckit list. Maar in Peru is er nog zo veel meer te zien en te doen. Vanwege de korte tijd die ik heb om het land te verkennen, heb ik ervoor gekozen om geen trektocht naar de Machu Picchu te doen. De andere manier om bij de Machu Picchu te komen is door de trein te nemen. Als ik de verhalen mag geloven, zou dit een van de mooiste treinreizen zijn. Met ontzettend veel zin stapte ik op 19 november in de wagon van Inca Rail. Op naar Aguas Calientes: het dorpje aan de voet van de Machu Picchu. Vanaf hier hike je naar ernaartoe of pak je de pendelbus.

Na de onwijs leuke tour van zaterdag, vond ik het onwijs jammer om 2 uur later alweer de nachtbus naar Arequipa te nemen. De reis zou 13 uur duren en mij tot een hoogte van 2335 meter brengen. Ik heb redelijk kunnen slapen en bij de zonsopgang schoof ik het gordijn opzij om naar buiten te kijken. Ik werd getrakteerd op een fantastisch uitzicht van rotspartijen langs de kust. Vanuit de woestijn naar de oceaan en van de oceaan de bergen in. Peru is echt ongelofelijk!

Hoewel mijn vliegtuig om 19:35 uur geland was, zat ik pas ongeveer 1,5 uur later in de taxi dat mijn hostel gelukkig geregeld had. Ik stofte mijn Spaans een beetje af door small talk met de taxichauffeur en werd een dik half uur rondgereden door Lima. De drukkende lucht vloeide zo de taxi in en ik kon toen al niet wachten tot ik met schone lucht in de jungle zou zitten. Maar first things first: mijn eerste nacht in Lima om vervolgens in de ochtend door te reizen naar Huacachina.

Het was 2007 en ik was gek op het reisprogramma Peking Express. Het grote avontuur van een nieuw land ontdekken, was toen al iets waar mijn hart sneller van ging kloppen. Maar wat deze editie zo speciaal maakt, is dat ik toen verliefd werd op Peru. Ik was door iets betoverd, al weet ik vandaag de dag niet meer wat het nu precies was dat mij zo heeft betoverd. Waar ik nu wél zeker van ben, is dat ik mijn lang gekoesterde droom om te backpacken door dit land vandaag waar ga maken!

Tussen al het corona nieuws viel mijn oog gisteren op een andere headline: Vulkaan Anak Krakatau in Indonesië uitgebarsten: hoogste alarmniveau. Eind 2018 was er ook al een uitbarsting en dat leidde zelfs tot een tsunami en honderden doden. Zo’n actieve vulkaan is onvoorspelbaar en eng. Je zou het gevaar niet zelf mogen op zoeken. Geheel tegenstrijdig heb ik juist één van de mooiste dagen in Indonesië meegemaakt bij de Anak Krakatau vulkaan.

Jaren geleden keek ik voor de eerste keer de film Braveheart. Het werd meteen één van mijn lievelingsfilms. Het verhaal van de William Wallace en de Schotten sloot ik meteen in mijn hart. Ook werd ik op slag verliefd op het land zelf. Ik was nog geen 10 jaar oud en ik sprak met mezelf af dat ik ooit een keer naar Schotland moest gaan.