Verwacht hier geen prachtige betogen, mooie proza of inspirerende columns.
Je leest hier immers maar de gedachtenspinsels van een 30-jarige dromer.
Ik ben Niki, ik hou van zingen onder de douche, ik heb mijn hart verloren aan Londen en ik wil eens in mijn leven in de Trevi Fontein springen.
Meer weten?
De meest leuke dingen komen soms geheel onverwacht op je pad. Zo was ik enkele weken geleden hard aan het studeren maar werd ik opeens blij verrast door een e-mail van Printic.
Printic? Maar wat is dat Niki?
Leuk dat je het vraagt. Printic is een app waarmee je foto’s van je telefoon kan laten afdrukken. Onwijs leuk concept, al zeg ik het zelf. Ik maak tegenwoordig vrij veel foto’s met mijn telefoon (wie eigenlijk niet?) en deze snap shots zijn meestal hele fijne momenten die nu een van mijn leukste herinnereingen zijn. Maar wat doe je nu eigenlijk met die foto’s? Nou, daar heeft Printic dus het antwoord op want zij printen de foto’s voor je in polaroid vorm. Hoe leuk is dat?
Dat klinkt leuk, ja! Maar ehh, is dat niet heel duur?
Ik weet natuurlijk niet wat je onder duur of goedkoop verstaat maar als ik nu eens zeg dat je per foto €0,79 betaalt en er geen verzendkosten zijn, dan kunnen we toch wel concluderen dat dit wel een heel zacht prijsje is. Wat ik er wel even bij moet zeggen is dat je minimaal 3 prinitcs moet bestellen. Je bent dus minimaal €2,37 kwijt. Alsnog geen geld! Je kan veilig betalen met o.a. Paypal.
Leuk en goedkoop dus? Kan het nog beter dan dat?
Ja hoor, dat kan. Want weet je wat nou zo leuk is? Je kan de prinitcs natuurlijk naar jezelf laten opsturen maar je kan je beste vriendin, je oma of zelfs Bradley Cooper er ook mee verassen. Maar dan moet je natuurlijk wel even zijn of haar adres weten. Binnen 3 tot 5 werkdagen valt er dan een vrolijke oranje envelop op de deurmat.
Tof! Ben jij dus tevreden over Printic?
Hmmmm, was dat nog niet duidelijk dan? Ik heb 6 printics mogen ontvangen en ze pronken nu heel fijn in mijn kamer. Zes foto’s die voor mij 2013 samenvatten, afgedrukt in prima kwaliteit en nog voorzien van een leuk onderschrift ook. Ja hoor, Printic is voor mij een blijvertje!
Als jij, net als ik, ook zo enthousiast bent, download de gratis app dan snel in je app store (beschikbaar voor Android en iOS) and spread the love printics!
Ik was vroeger zo’n grote fan van Britney Spears dat ik het tot op de dag van vandaag nog voor haar opneem als iemand haar belachelijk maakt (want: it’s Britney, bitch!). Ik speelde haar videoclips na met mijn barbies, ik herinner mij nog precies wat ze aan had tijdens haar eerste concert in Nederland (ik was er helaas niet bij maar ik had wel alle krantenartikelen uitgeknipt) en mijn favoriete film was Crossroads (ik heb zelfs met 3 vriendinnen ook een doos begraven met allemaal briefjes en dromen erin en die tot op heden nog niet is opgegraven..). Ik hield echt van Britney. Zij was mijn grote voorbeeld. Er ging geen dag voorbij zonder haar muziek. Want ja, haar liedjes waren natuurlijk helemaal het einde! Mijn jeugdsentiment komt om de hoek kijken zodra ik Crazy, Sometimes of Lucky hoor..
Maar stiekem zorgt niet alleen Britney daarvoor. Vandaar een opsomming van mijn favoriete liedjes uit mijn jeugd. Een kleine ode aan mijn muzikale heldinnen van toen!
JoJo – Leave (Get Out)
LeAnn Rimes – Can’t Fight the Moonlight
M2M – Don’t Say You Love Me (O MY GOD! POKEMON!!!!!)
Ik had thuis nog een cultuurcheque voor muziek liggen en die wilde ik graag gaan verzilveren. Een beetje last-minute ging ik opzoek naar iets leuks en al snel stuitte ik op een concert van Asaf Avidan. Ik kende maar één liedje van hem maar besloot dat dat voldoende motivatie was om samen met een vriendinnetje op een regenachtige dinsdagavond naar het mooie de Roma te gaan en om Asaf eens live te bewonderen.
Dus daar stond ik dan, in een iet wat lege zaal. Het voorprogramma begon om half negen en was wel vermakelijk voor een half uurtje: een vrouw met een krachtige stem vergezeld met alleen een gitaar. Daarna even een fantaatje weten te scoren (jammie!) en toen was het wachten op Asaf Avidan himself. Dat wachten duurde gelukkig niet lang en zonder enige aankondiging of wat dan ook, kwam Asaf met band het podium op. En na even goed kijken bleek dat het meisje uit zijn voorprogramma gewoon een gitarist uit zijn band is. Dat hebben ze beiden dan weer erg goed geregeld. Lekker makkelijk.
Maar goed. De band begon te spelen en meneer begon te zingen. Wowzers. Dat was even wennen. Niet alleen omdat ik de liedjes niet kende maar eigenlijk vooral omdat Asaf echt een hele aparte stem heeft. Zo apart, dat ik het na twee liedjes eigenlijk wel beu was. Ik heb volgens mij nog nooit zo veel gefronst tijdens een concert want echt hoor, sommige geluiden en toonhoogtes die uit zijn strot kwamen, waren gewoon niet menselijk. Met verbijstering heb ik staan luisteren maar ook staan kijken. Asaf is namelijk een beetje raar. Net als zijn stem. En ik verstond er eigenlijk helemaal niks van. Van zijn liedjes niet en van zijn praatjes niet.
Na een uur best goed vooraan te hebben gestaan, raakte ik niet alleen een beetje vermoeid van Asaf maar ook van het irritante groepje pubers voor mij. Zij waren de hele tijd foto’s (met flits!!!) van zichzelf aan het maken. Want ja, dat is natuurlijk echt een must als je naar een concert gaat.. Ik keek mijn vriendinnetje aan en alsof het zo moest zijn, stelde ze voor om even iets te gaan drinken. Ik had geen dorst maar ik wist niet hoe snel ik weg moest lopen. En dat wilt toch wel iets zeggen. Nog nooit was ik tijdens een concert vrijwillig naar achter gelopen.
Het vriendinnetje bestelde een biertje, ik bestelde niks. Het laatste deel van het concert hebben we helemaal achteraan gestaan. In de verte zag ik Asaf op het podium en iets dichterbij zag ik opeens kleffe, oude stelletjes. Maar echt klef om ziek van te worden. En ze waren nog op leeftijd ook. Ik denk dat ik echt nog nooit zo’n raar concert meegemaakt. Eentje die eigenlijk niet voor herhaling vatbaar is. Jammer wel, want Asaf is alles behalve een slechte zanger, zijn stem is gewoon heel irritant. En het maakt het er zijn liedjes helaas niet leuker op.
Pssssst. Ik heb nog lekker vakantie tot en met volgende week vrijdag. En omdat ik nu zwem in de vrije tijd (héérlijk!) en ik soms uit verveling even niet weet wat ik moet doen, vermaak ik mij met allerlei leuke filmpjes op Youtube. Gisteravond was weer zo’n avond. En ook al heb ik onderstaande filmpjes al een triljoen keer gezien, ze blijven leuk! En laten we dit pareltje ook niet vergeten!
Oh jongens. Wat is het toch genieten geblazen met dit heerlijke zomerweer. Wat mogen we eindelijk van geluk spreken dat het zonnetje in al haar glorie zo hoog aan de hemel staat te pronken. Ik word er helemaal vrolijk van. En met Bakermat’s mix zijn de zwoele dagen alleen maar leuker. Ik ga dansend de zomer door. Dansen jullie met mij mee?
Wat was het gisteren toch een mooie dag. Het was te lekker weer om de hele dag binnen te zitten en te studeren (+ mijn kamer te poetsen). Vandaar dat ik in de namiddag lekker op de fiets naar het Middelheimmuseum ging (no worries, het is een openluchtmuseum dus ik was alsnog lekker buiten!). Normaal loop ik er wekelijks hard maar nu had ik eindelijk eens de tijd om rustig rond te lopen én om een nieuw stuk van het park/openluchtmuseum te ontdekken!
En tsjah, het zou natuurlijk geen openluchtmuseum zijn als er geen kunst was. Niet de kunst waar ik van houd, hoewel ik het standbeeld van het meisje best fascinerend vond:
En als klap op de vuurpijl: een fotogenieke elektriciteitskast:
Ik houd van de stad, de drukte en de hectiek (ik ben niet voor niets verliefd op Londen) maar de serene en rustige sfeer van een groot, groen en ook nog eens kunstzinnig park, kan ik ook heel goed waarderen. Ja. Gisteren was een prima dag. Doe mij die maar vaker.
Ik ben sinds het begin van 2013 goed op weg om de films in te halen die ik in 2012 (en stiekem ook al in 2011) wilde zien. Zo had ik mij een avondje verwend op de mooie Franse taal en een prima combinatie van humor en drama in de prachtige film The Intouchables. De film is in één mooi en Frans woord samen te vatten: magnifique! Maar ik heb ook eindelijk The Help gezien, de verfilming van een boek dat ik al gelezen had maar welke maar stof stond te vangen op mijn computer. En tsjah, ik vind Emma Stone geweldig maar zelfs zij heeft deze film niet kunnen redden. Jammer, ik had er meer van verwacht (maar dat komt gewoon omdat ik zo weg was van het boek).
Daarnaast heb ik pas een twee- of drietal weken geleden eindelijk Django Unchained gezien en wauw! Wat ben ik daar (in de vrij lege bioscoopzaal omdat de halve wereld de film al gezien had) weggeblazen! Ik ben al lang niet meer zo onder de indruk van een film geweest maar meneer Tarantino flikt het gewoon even. Leuke humor, heerlijk camerawerk, goede acteerprestaties en, niet geheel onbelangrijk, ontzettend fijne muziek. Maar natuurlijk geniet ik ook gewoon van een mooie man (ik ben ook maar een meisje) en zo had ik dan ook besloten om Limitless te kijken. En ja, daar heb ik maar één woord voor: Bradley Cooper. (Verder een prima film, hoor.)
En zoals jullie al hebben gelezen, heb ik ook weer eens Mean Girls gekeken, een film die dus echt nooit zal vervelen. Maar op een zondagavond wist Pitch Perfect mij ook te boeien, al was het alleen maar door de leuke liedjes. Het was die avond trouwens echt een filmavond en zo keek ik daarna ook naar het -in tegenstelling tot de vorige film, totaal niet boeiende- LOL. Trouwens, nu we het toch over niet-boeiend hebben, ik heb laatst proberen te kijken naar Melancholia maar die film is zo traag. Traag als in: ik begrijp er de ballen van en heb de film na veertig minuten maar afgezet. Stom eigenlijk want ik heb een zwak voor Kirsten Dunst en een oogje op Alexander Skarsgard (ik kan trouwens niet wachten tot True Blood weer begint).
Maar weet je? Naast bovenstaande films heb ik ook nog tijd gehad voor Black Balloon (ik was vergeten dat ik deze film op DVD had), Desperately Seeking Susan (toen Madonna nog leuk was), P.S. I Love You (ik had die film tot vorige week nog nooit gezien), Burlesque (leuk filmpje die het Burlesque-meisje in mezelf heel even naar boven liet komen) en natuurlijk, hoe kan het ook anders, Pride and Prejudice. Want ja, voor die laatste film heb ik altijd tijd. Nou ja niet altijd want nu wil ik A Dangerous Method kijken..
Ps. Hé weet je, even over Keira Knightly, ik was helemaal vergeten te zeggen dat ik ook nog Anna Karenina heb gekeken. En ohhhh, het was gewoon een reünie van Lizzy en Darcy! (Snap je hem?)
Het was al zeker vijf of zes jaar geleden dat ik voor het laatst Mean Girls had gekeken. Ik weet nog goed dat ik vroeger he-le-maal weg van was van deze film. Ik kende de hele film uit mijn hoofd, lachte al voordat het grapje kwam en sprak vrolijk mee met de memorable quotes. Oh God ja, ik was echt verslaafd aan die film. En toen ik hem gisteren out of the blue weer eens op zette, besefte ik nogmaals dat deze film toch echt wel tot mijn favorieten behoort. Na al die tijd kon ik nog steeds vrijwel de hele film meepraten en toch nog oprecht genieten van de humor. Normaal heb ik niks met gemene meisjes maar voor deze film maak ik graag even een uitzondering!
Ps. Om de film te eren draag ik vandaag roze, want ja “on Wednesdays we wear pink!”.
