Het was 2007 en ik was gek op het reisprogramma Peking Express. Het grote avontuur van een nieuw land ontdekken, was toen al iets waar mijn hart sneller van ging kloppen. Maar wat deze editie zo speciaal maakt, is dat ik toen verliefd werd op Peru. Ik was door iets betoverd, al weet ik vandaag de dag niet meer wat het nu precies was dat mij zo heeft betoverd. Waar ik nu wél zeker van ben, is dat ik mijn lang gekoesterde droom om te backpacken door dit land vandaag waar ga maken!
Met m’n rugzak op Peru ontdekken en de Machu Picchu zien, is iets waar ik jarenlang van droomde. Sterker nog, ik had deze droom voor mezelf onaantastbaar gemaakt. Een droom die een droom bleef en waar ik me eigenlijk ook heel erg comfortabel bij voelde. Ik ben namelijk een natuurtalent in dromen, fantaseren en romantiseren. In concreet iets waarmaken, kan ik echter nog wel groeien. Vandaar dat ik dit voorjaar tegen mezelf zei: “F*ck it, Niek. DOE het gewoon!” en toen zat het vliegticket in m’n mailbox.
En ook al had ik een vertrekdatum, Peru voelde de afgelopen maanden nog steeds aan als een droom. Als iets heel ver weg (letterlijk en figuurlijk) en zeer onwerkelijk. Ik deelde mijn concrete plannen voor een solo backpackreis met iedereen maar het kwam nog niet helemaal bij mij binnen. Mijn verstand wist het maar mijn gevoel lag nog een beetje achter. Natuurlijk had ik er onwijs veel zin in maar ik besefte nog niet dat ik nu écht eindelijk iets ging doen dat ik al 15 jaar roep.
In de week voor mijn vertrek, kwamen er wel steeds vaker besefmomenten bij mij op bezoek. Ik kreeg een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht en dacht steeds: “Wauw, dit is straks geen droom meer maar realiteit!” Daar waar ik steeds over fantaseer, waar ik dingen van op televisie en foto’s heb gezien, ga ik nu echt meemaken. En dat in m’n eentje. Los van Peru ga ik ook ein-de-lijk een klein stukje van de wereld in m’n eentje verkennen. Een reis voor, met en in mezelf.
Men reageerde vaak verbaasd als ik zei dat ik alleen door Peru ga trekken. Ik moest vaak uitleggen waarom. Waarom Peru? Waarom alleen? Waarom backpacken? Het was vaak een waarom met een oordeel en geen waarom uit interesse. Dat was niet altijd leuk. Maar wat ook niet leuk was, was dat ik zelf eigenlijk het antwoord ook niet echt wist. Los van Peking Express, kan ik het niet onder woorden brengen. Ik kom er met mijn verstand niet bij. Ik vóél gewoon met en in mijn hele lichaam dat ik dit wil(de). En dat gevoel volg ik nu.
Ik typ deze blog terwijl ik in het vliegtuig zit. Onderweg naar mijn droom. Bij het opstijgen van het vliegtuig, overviel het besef mij opeens en begon ik stil te huilen. Tranen van geluk rolden over mijn wangen. Tranen van besef. Tranen van 15 jaar fantaseren. Tranen voor mezelf. Tranen van nog een beetje verdriet. Tranen van durven. Van liefde. Maar vooral tranen van trots. Ik ga dit eindelijk doen en ik heb hier zelf voor gezorgd. Ik ben een gelukkig mens. En terwijl het vliegtuig van de grond kwam, kwam ik met beide benen op de grond.