Eerlijk is eerlijk. Sinds de hike naar Lake Humantay zag ik echt enorm op tegen de hike naar de Rainbow Mountain en de Red Valley vanwege de hoogte. Je start op ongeveer 4200 KM hoogte en ‘klimt’ dan nog ongeveer 800 meter de hoogte in. Op mijn laatste dag in Cusco was het zo ver: mijn hike naar de kleurrijke Rainbow Mountain en de nóg mooiere Red Valley.
Maar was het de bedoeling op dit op mijn laatste dag te doen? Zeker niet. Ik had ‘m al een week eerder gepland maar ik had zo geen besef van tijd en dagen dat ik het ronduit vergeten was. Maar goed, het heeft zo moeten zijn dat ik mijn 32e levensjaar afsloot met deze fantastische hike. Op 25 november – de dag voor mijn verjaardag – stond ik aan het begin van deze hike terwijl de meeste mensen alweer terugliepen. Ben jij dus van plan om naar de Rainbow Mountain te gaan? Regel dan vervoer op eigen houtje met een groep mensen en ga later op de ochtend. Zo ben je mensenmassa voorbij en heb je een mooi stukje Peru (bijna) voor jezelf.
Ik was met een groepje van 9 personen en het eerste stuk liepen we gezamenlijk. Dat kon ik toen wel aan omdat het vrij vlak was. Maar naarmate de Rainbow Mountain dichterbij kwam, werd het pad ook steeds steiler en de lucht ijler. Ik zag in de verte nog een flinke klim omhoog en dat werkte bij mij niet bepaald motiverend. Gelukkig was het uitzicht aan mijn linker- en rechterzijde spectaculair mooi. Besneeuwde bergtoppen aan de linkerkant en ongelooflijk mooi rood gebergte aan de rechterkant. Een ware traktatie voor het oog. Ik kon amper geloven dat dit landschap echt was. Zo ontzettend bijzonder!
Toen de klim echt werd ingezet, gaf ik de anderen aan dat ik hen boven wel zou ontmoeten. Ik wilde graag in mijn eigen tempo lopen en me vooral niet opgejaagd voelen. Een ander meisje sloot zich nog bij mij aan toen de rest er de pas in zette. Op ons gemak (denk aan stappen van 15 centimeter) vervolgden wij samen de weg naar boven. Het lachen en praten werd afgewisseld met afzien en rustig door ademen. Op ongeveer de helft kwamen we wat kraampjes tegen en dronken we gretig van de warme thee van cocabladeren. Ik weet nog steeds niet of het echt effect heeft maar het hele rustmoment eromheen zorgt er in ieder geval voor dat ik weer op adem kwam.
We moesten nu nog aan het zwaarste stuk beginnen: een stijl slingerpad naar boven. Ik keek nog even achterom en de tranen stonden weer in mijn ogen. Het ruige landschap gaf zo’n rust en raakte me diep. Ik moest zelfs even aan één van mijn favorieten hikes in de Quiraing (Schotland) denken bij dit uitzicht. Met Schotland in mijn hart en tranen in mijn ogen, nam ik mijn wandelstok extra goed vast en vervolgde ik de weg naar boven. We praatten nog nauwelijks met elkaar omdat we zo gefocust waren op onze ademhaling. Ons hijgen zei genoeg.
Toch merkte ik ergens dat mijn tempo iets sneller was dan die van mijn buddy en dat merkte zij ook. “Ga maar door. Je hoeft niet op mij te wachten.” zei ze op een gegeven moment. Ik gaf haar nog wat van mijn coca snoepjes en liep toen alleen door. En eerlijk gezegd vond ik het ook wel fijn om weer even een moment voor mezelf te hebben. Zo’n ware tocht is ergens ook weer een moment van bezinning. De hoogtepunten van de eerdere dagen passeerden de revue en ik voelde het geluk én de trots weer door mijn aderen stromen.
Verzonken in gedachten, was ik opeens boven waar ik werd opgewacht door de anderen. Wow, dat ging eigenlijk veel beter dan verwacht! De hikes naar Lake Humantay en Salkantay bleken een uitstekende voorbereiding te zijn geweest. Ik had zelfs nog energie én zin om nog hoger te klimmen naar het uitkijkpunt. Eenmaal op de top viel mijn mond open van verbazing. Wat zeg ik? Verwondering! De vergezichten met het gekleurde gebergte is een lust voor het oog. Alsof je naar een schilderij kijkt. Het is echt niet te beschrijven! De Rainbow Mountain zelf valt dan eigenlijk in het niet.. En op dat moment wist ik niet dat het mooiste stukje nog op mij stond te wachten.
Na de Rainbow Mountain wandelden we door naar de Red Valley. De route ernaar toe wordt niet aangegeven dus het was even zoeken. Als je vanaf de Rainbow Mountain het steile stuk met ’trappen’ naar beneden hebt gelopen, zie je ergens aan de linkerkant een pad lopen. Dit brengt je uiteindelijk bij de Red Valley. Dit wordt door veel mensen overgeslagen maar dat is echt zonde. Deze bijzondere plek moet je absoluut met eigen ogen gezien hebben! Alleen de hike ernaar toe is al de moeite waard.
In een treintje liepen we over een smal pad omringd door rood getinte gebergten. De hemel kleurde blauw, de zon scheen fel in mijn gezicht en ik wilde elk moment in me opnemen en nooit meer vergeten. Ik waande me echt op de planeet Mars. Het voelt en ziet er buitenaards (mooi) uit. Geloof mij: dit wil je echt niet missen. Ík had dit voor geen goud willen missen. Het uitkijkpunt op de Red Valley is de allermooiste traktatie van deze dag geweest. Ik schud nog steeds mijn hoofd van ongeloof als ik terugdenk aan de beelden die in mijn hoofd geprent staan.
Onwijs trots stapte ik bijna 2 uur later (ja, het is een flinke daling naar beneden!) weer in het busje dat ons naar Cusco bracht. Van het onaardse landschap weer terug naar de roering van de stad. Veel tijd om afscheid te nemen van de mensen en Cusco zelf had ik niet. Ik kon me bij mijn hostel nog even snel opfrissen om vervolgens naar het vliegveld te gaan. Mijn volgende avontuur zou diezelfde avond beginnen in Iquitos: de jungle in de Amazone.