De zoutterrassen van Maras had ik al 100 keer op foto’s gezien en ik kon niet wachten om dit met eigen ogen te bekijken. Op mijn 3e dag in Cusco was het zo ver en ging ik met een groepje deze dagtrip doen. We crossten eerst op quads door de bergen en naar de Inca ruïnes van Moray en sloten de middag af bij de zoutterrassen.
Een aantal mensen uit het groepje had ik de avond ervoor ontmoet in een Irish pub dus het ijs was meteen gebroken. Met 10 Nederlanders (ja, je zoekt elkaar toch op hè) stapten we vanaf Plaza d’Armas in Cusco in het busje en reden we de Andes in. Dit was voor mij de eerste rit in daglicht en ik was opslag verliefd op de gigantische bergen. Niet wetende dat het de dagen erna alleen maar mooier zou worden.
Het was 1 of 2 uur rijden naar onze eerste stop. Ergens in een klein en afgelegen dorpje stapten we het busje uit. We hadden geen idee waar we waren beland en voelden ons een beetje ongemakkelijk in het steegje totdat de gids een poort openmaakte. Daar stonden de quads klaar. Fjew, het bleek gelukkig geen scam te zijn.
Na een korte instructie werd er een helm in onze handen gedrukt en moesten we op de quads gaan zitten. Ik ben nu al helemaal vergeten hoe zo’n ATV werkt maar dat ding had een behoorlijke gebruiksaanwijzing. Al stotterend tufte ik de zandweg op en reden we naar een veld om te oefenen. Dat ging bij mij verre van soepel maar oefening baart kunst. Oké. Soort van..
Na een kwartiertje vond de gids ons allemaal wel pro’s en gingen we de (zand)weg op. In een stoet van 12 quads scheurden we door bochten heen, zand en vuil in ons gezicht terwijl de zon ons toelachte. Wat kwam er een enorme adrenaline kick vrij! Was ik stiekem een beetje bang? Absoluut. Maar was ik niet zo stiekem keihard aan het genieten? 1000%!
We kwamen aan bij Moray en ik stond voor het eerst oog in oog met een oude Inca ruïne. Het was een mooi gezicht en ik kon de omgeving nu ook goed in me opnemen. De omgeving die voelde als mijn speeltuin voor die dag. Ik stond met mijn neus voor de ruïne maar mijn hoofd was bij de ATV. Ik moet eerlijk bekennen dat ik alleen maar kon denken aan weer crossen op de quad..
Niet veel later sprong ik weer op mijn ATV en reden we via een andere route weer terug. Er zaten veel kuilen in de zandweg en ik zag niet veel door het opwaaiende zand van de quad voor mij. En toch zette ik de quad in z’n hoogste versnelling en gaf ik vol gas. Verstandig? Absoluut niet. Maar was deze quad tour het hoogtepunt van mijn dag? 1000%!
Na de quads reden we in het busje door naar de zoutterrassen van Maras. Iedereen was aan het nagenieten in z’n eigen bubbel. In gedachten verzonken reden we door een onwijs mooi gebied. Van bergen krijg ik gewoon echt nooit genoeg. We reden steeds steiler omhoog en toen we eenmaal een bocht naar links maakten, zagen we aan onze rechterkant de zoutterrassen in de vallei liggen.
De “ooh’s” en “aah’s” waren niet aan te slepen in ons busje. Iedereen keek vergapend naar de witte terrassen, verscholen in een groene vallei die gekust werd door zonnestralen. Ik kan je vertellen: de honderden foto’s die ik op internet gezien had, deden geen eer aan dit uitzicht. Het was zo bijzonder! De zoutterrassen leken oneindig.
We reden naar het uitkijkpunt en stapten uit om de terrassen van dichterbij te bekijken. Jammer genoeg is het niet mogelijk om de terrassen zelf te betreden. Maar jeetje, wat had ik daar graag even willen rondstruinen! Veel meer dan genieten van het uitzicht kan je hier dus niet maar dat was op dat moment eigenlijk alles wat ik nodig had. Gewoon daar zijn. Gewoon in Peru. Gewoon zijn. Het was een top dag!