20 november 2022 is de dag die de boeken ingaat als: Niki bezocht de Machu Picchu! YES! IK HEB HET GEDAAN! Nu moet ik alleen nog de woorden vinden om dit onwerkelijke moment te omschrijven. En hoewel ik er heel erg van houd om met woorden te spelen, merk ik dat ik de juiste woorden nu niet kan vinden. Want hoe omschrijf je een van de meest magische momenten uit je leven? Hoe omschrijf je een moment dat niet in woorden te vangen is? Hoe vind je de juiste woorden als je niet weet wat de juiste woorden zijn? Pfff, ik ga toch even mijn best voor jullie doen. Maar laat ik eerst even bij het begin beginnen.
Ik had ervoor gekozen om om 14:00 uur de Machu Picchu te bezoeken. Stiekem hoopte ik dat dan juist de ergste drukte weg zou zijn en dat er geen mist zou hangen. Ik had mijn busticket de dag ervoor al gekocht en was van plan om rond 13:30 uur de bus naar boven te pakken. Maar ergens zat het me niet lekker. Ik vond het “te gemakkelijk”. Ik raakte aan de praat met een jongen die hier ook zo over dacht en hij besloot om lopend vanuit Aguas Calientes naar de Machu Picchu te gaan. Het zou een ‘extraatje’ aan de ervaring geven. Ik was het met hem eens en zo wandelde ik om 12:00 uur weg uit het dorp.
Het zou een hike van ongeveer 8 kilometer worden in de hitte en inclusief 2000 traptreden. Een flinke klim omhoog dus en om precies te zijn: 400 meter. Het eerste stuk liep naar beneden langs de rivier en dat bracht mij bij de entree van de berg van de Machu Picchu. Na een paspoort- en ticketcontrole liep ik de brug over en zag rechts de trappen omhoog. Omringd door het groen begon ik met veel zin en moed aan mijn hike naar boven. Men zou hier ongeveer 1,5 tot 2 uur over doen. Ik zette in op 2,5 uur.
Het eerste half uur vloog voorbij maar daarna werd het steeds zwaarder. Ik merkte dat ik om de 5 minuten even op adem moest komen en dat mijn kleren nat waren van het zweet. Mijn hoofd zag er ook niet uit: rood aangelopen en zweetdruppeltjes all over the place. Gelukkig werd ik waar dan ook getrakteerd op waanzinnige uitzichten. Het was dus niet zo erg om af en toe op adem te komen en om even te genieten van het uitzicht. Al snel bleek echter dat het uitzicht steeds hetzelfde bleef maar dat ik gewoon steeds hoger kwam. En na een uur klimmen was ik er wel klaar mee.
Ik besloot om even een langere pauze te nemen. Opeens moest ik denken aan de cocabladeren (cocaïne, niet chocolade) die ik bij me had. Ik had 2 dagen eerder namelijk een coca leaf reading gedaan. Ik had wat blaadjes meegekregen die ik volgens de Incatraditie moest offeren. Ik nam mijn kans en groef een kleine kuil met mijn handen. Ik legde de blaadjes erin en maakte het gat dicht. Ik gebruikte Agua di Florida (een soort van heilig water met plantenextracten) om het ceremonieel af te ronden. Op de berg naar Machu Picchu toe, heb ik dus een stuk van mijn verleden achtergelaten. Dit maakte de hike toch net even iets specialer.
Daarna begon de klim naar boven weer. Zo nu en dan kwam ik mensen tegen die naar beneden liepen. Mensen spraken me aan en zeiden dat ik goed bezig was. Dat gaf weer extra motivatie. Een vrouw was zo lief om mij haar water aan te bieden omdat dat van mij op was. Ik klom verder en verder en op een gegeven moment kwam ik een man tegen die zei dat het nog maar 15 minuten was. Wat voelde ik toen een vreugde want ik had het echt gehad. Helaas bleek er na 15 minuten nog steeds geen einde aan te komen. Die man had me mooi voor de gek gehouden.
Mijn trek heeft in totaal 2 uur geduurd. Toen ik eenmaal boven was, dacht ik al vol zicht te hebben op de Machu Picchu. Dat bleek helaas niet zo. Ik kwam aan op de parkeerplaats en ergens had ik gehoopt dat mensen zouden klappen en juichen. Helaas bleek de enige man die me aansprak zichzelf als gids te willen aanbieden. Ik ging maar in de rij staan om binnen te mogen en kon het gevoel van een anti-climax niet helemaal wegstoppen. Ben ik hiervoor nou naar boven gelopen?!
Gelukkig stond ik vrij vooraan in de rij. De mensen voor mij bleven hangen met hun gids en dat gaf mij de vrijheid om als eerste naar “binnen” te lopen. Ik volgde het pad en zag behalve de groene bergen nog niks. Al snel bleek dat ik nóg meer trappen op moest. Ik had flink de pas erin want ik wilde de mensen die na mij naar binnen kwamen lang voor zijn. Buiten adem stond ik boven op een soort van grasveld. Ik vervolgde het pad en ja hoor.. Daar was ie: de Machu Picchu!
Ik kon mijn ogen niet geloven. Het is precies zoals op de foto’s maar met alles eromheen in het echt nóg bijzonderder. Ik zag het nu niet alleen, ik ervaarde het écht! Ik begon keihard te lachen en liep verder naar een ander uitkijkpunt. Ik zag een grote steen en besloot om daar even op te zitten om van de Machu Picchu te genieten. Er ging zomaar een uur voorbij. Ik heb uur lang alleen maar gekeken en genoten. En in dat uur, liepen de mensen die na mij binnenkwamen voorbij. Ik bleef achter en had voor mijn gevoel de wereld met de Machu Picchu als middelpunt even voor mezelf.
Drie keer raden wat er toen gebeurde. Deze meid moest weer janken. De tranen bleken nog lang niet op want mijn geluk hield natuurlijk ook niet op. Ik zat hier in mijn eentje, oog in oog met de Machu Picchu. Dit is het allerbeste cadeau dat ik ooit aan mezelf heb gegeven. Het gaat zo veel verder dan puur de Machu Picchu zelf. Zoals ik ergens al eerder schreef; dit is alles bij elkaar een droom die ik al 15 jaar met mij meedraag. Een droom die al 15 jaar onderdeel van mij is. Iets waar ik al 15 jaar naar uitkijk. 15 jaar verlangen. En als dat opeens wordt waargemaakt, valt dat echt niet te omschrijven.
Het voelde een beetje alsof er een puzzelstuk op z’n plaats was gevallen. Alsof ik op een vreemde manier ‘rust’ had gevonden. Een opluchting. Alsof alles gewoon klopte. Kijk, dromen vind ik leuk. Fantaseren vind ik heerlijk. Maar om deze droom zelf in vervulling te laten gaan tijdens deze mooiste reis van mijn leven, is ongeëvenaard. Ik voelde me ontzettend dankbaar, springlevend, vrij en enorm gelukkig. Mijn hart vulde zich met een enorme warmte en een grote liefde voor het leven. Een grote liefde voor mij. Mijn hart klopte voor mezelf: I f*cking did it!
Ik kan gewoon niet geloven dat ik dit op mijn bucket list kan doorstrepen. Ik heb mijn droom in vervulling laten gaan. Het gekke is wel dat als ik er nu aan terugdenk, het juist als een droom lijkt. Een droom waarvan mijn hart overstroomt van geluk. Het lijkt nog steeds zo onwerkelijk. Het is zo’n bijzondere plek en het was een enorm speciaal moment. Het was écht een onvergetelijke dag. Zo magisch, zo extatisch en zo intens. En toch.. Toch doen geen van deze geschreven woorden eer aan hoe ik 20 november 2022 écht heb beleefd.