Hoewel de vorige 2 blog posts over de Machu Picchu gingen, zat ik eerst een aantal dagen in de stad Cusco. Vanuit deze (oude) Incahoofdstad zou ik verschillende uitstapjes maken. De eerste die hoog op het lijstje stond, was de hike naar het gletsjermeer Humantay. Na 4 dagen goed geacclimatiseerd te zijn aan de hoogte, waagde ik de gok. Ik schreef me in voor een tour bij mijn hostel en diezelfde nacht stapte ik om 04:30 uur het minibusje in.
Hoewel ik de eerste 2 uur sliep, ontwaakte ik met het zonlicht. Ik geloofde mijn ogen niet: we reden door het Andesgebergte. Het was een lust voor het oog: zó mooi! Ik werd op slag verliefd op de Andes. Ik keek mijn ogen uit! In de verte spotte ik 2 besneeuwde bergtoppen. Later bleken dat Salkantay en Humantay te zijn. Met een blauwe lucht als achtergrond, leek dit wel een schilderij. Ongelofelijk!
We stopten in een bergdorpje om te ontbijten. Er stond een typisch Peruaans muziekje op en ik at brood met ei en dronk coca thee. Ik vond het ongelooflijk om mijn dag zo te starten: midden in de bergen. Ik raakte aan de praat met een Peruaanse dame uit mijn groep die in Lima woont. Zij wilde haar Engels verbeteren en ik natuurlijk mijn Spaans. Het heeft in de loop van de dag voor heel wat knullige maar vooral leuke gesprekken gezorgd.
Na het ontbijt reden we nog een uur lang op een onverharde weg naar een hoogte van 3900 meter. Toen de besneeuwde bergtoppen steeds dichterbij kwamen, voelde ik de tranen prikken achter mijn ogen. Ik vocht ertegen maar een enkeling wist te ontsnappen. Verdomme, wat prees ik mezelf weer gelukkig. Zat ik nu echt in een busje in Peru, in de Andes, om te hiken naar het prachtige blauwe meer? Ja. Ja, dat was zo. Dit was mijn realiteit.
We kwamen aan bij het startpunt waar ik een wandelstok in mijn hand gedrukt kreeg. Leuk, dacht ik. Dat ziet er sportief uit. Later bleek dat ik dat ding ook echt wel nodig zou hebben. Onze gids drukte ons op het hart om de hike in een uiterst rustig tempo te doen omdat ons lichaam niet gewend is aan deze hoogte. Toen ik voor de zekerheid toch nog maar even aangaf dat ik astma heb, keek hij me bedenkelijk aan. Ik werd hier een beetje bang van maar hij trok de stekker er voor mij niet uit en dat gaf mij weer vertrouwen.
We liepen een pad op en sloegen een bocht om. Ik zag een stijle heuvel en hoopte stiekem nog dat dat niet onze route was maar die van een andere hike. Onze gids zei echter dat we naar boven moesten lopen en wenste ons veel succes. Het lood zakte me in de schoenen. Waar een aantal mensen uit mijn groep vanaf de start het paard naar boven namen, raapte ik mezelf bij elkaar en liep ik de berg op.
Bergop had niemand uit onze groep zin in een goed gesprek, inclusief ik niet. Ik vond het na 15 minuten al afzien en de hike zou gemiddeld 2,5 uur duren. Ik zette kleine stapjes vooruit, gebruikte de wandelstok ten harte maar ik vond het alles behalve leuk. Ik liep te hijgen totdat ik opeens een bekend gezicht zag. Hij kwam lachend bergafwaarts en ik kon niet wachten totdat ik dat ook kon doen. Let wel: ik was toen pas 20 minuten bezig..
Ik nam een praatje met hem als een excuus voor een korte pauze. Helaas moest ik daarna weer verder met mijn klim naar boven. De weg naar boven leek oneindig. Ik was de laatste van de groep en werd ingehaald door mensen op paarden. Bij elke stap die ik zette, merkte ik dat ik niet genoeg zuurstof binnenkreeg. Ik baalde als een stekker en kon absoluut niet genieten van deze hike. Zelfs de mooie omgeving kon me niks schelen: ik was alleen maar bezig met hiken en ademen.
Ik was denk ik een uur of anderhalf uur onderweg en nog geen 2 KM verder. Opeens hoorde ik mijn gids mijn naam roepen. Hij vertelde blij dat we bijna op helft zaten. Ik kreeg echt kortsluiting in mijn hoofd en wist niet hoe ik de 2e helft voor elkaar moest krijgen. Ik had afleiding nodig. Gelukkig bleef de gids bij mij lopen en ik vroeg hem om over de berggeesten te vertellen waar de Inca’s in geloven. Tot mijn grote spijt heb ik hier niet eens de helft van meegekregen omdat ik alleen maar bezig was met mijn ademhaling.
Er zijn zo veel momenten geweest dat ik wilde omdraaien. Totdat ik 3 meiden van mijn groep zag strompelen. Ze namen pauze en ik kwam steeds dichterbij. Toen ik één van de dames passeerde, hoorde ik haar tegen de gids zeggen dat ze niet meer verder kon. Ik snapte haar volledig want ik ging ook kapot. Toch kwam er toen een soort van bewijsdrang bij me vrij en was ik vastbesloten om al wandelend de top te bereiken. Al zou het mij de hele dag kosten.
Gelukkig was dat niet het geval maar ik heb er zeker 2,5 uur over gedaan. Bizar toch, voor een klim van 300 meter omhoog en 5 km lang? Maar toen ik eenmaal boven was en een rotswand passeerde, verscheen daar het prachtige meer met een besneeuwde bergtop als achtergrond. Ik was nog te veel aan het hijgen om het echt te beseffen dus ik zocht een plekje op waar ik even kon zitten om bij te komen.
En toen ik eenmaal zat en weer op adem was gekomen, begon ik weer te huilen. Ik had het gehaald! Ik was boven! De rust keerde terug in mijn lichaam en ik voelde ruimte om echt even in het nu te zijn. Wat was ik trots op mezelf! En wat heb ik het zwaar gehad. Maar om dan boven te zijn en dit uitzicht als beloning te hebben, maakte het allemaal meer dan waard. De dame uit Lima vond me en gaf me een high five, evenals de gids. Ik kon nu alleen maar lachen.
We hebben een uur lang rondgelopen en genoten van alle uitzichten. De terugweg was helaas ook niet gemakkelijk. 1,5 uur bergafwaarts is geen cadeau voor je knieën. Gelukkig was er wel meer ruimte voor een praatje en dus liep ik al pratend met de dame uit Lima naar beneden. Toen kwam ik een ander bekend gezicht tegen: ik lachend en hij puffend. Een omgedraaide wereld met hoe ik mijn hike begon. En terwijl hij naar boven liep, daalde ik vrolijk af naar beneden.