Hoewel mijn vliegtuig om 19:35 uur geland was, zat ik pas ongeveer 1,5 uur later in de taxi dat mijn hostel gelukkig geregeld had. Ik stofte mijn Spaans een beetje af door small talk met de taxichauffeur en werd een dik half uur rondgereden door Lima. De drukkende lucht vloeide zo de taxi in en ik kon toen al niet wachten tot ik met schone lucht in de jungle zou zitten. Maar first things first: mijn eerste nacht in Lima om vervolgens in de ochtend door te reizen naar Huacachina.
Ik heb in tijden niet meer zo lekker gedoucht als mijn eerste ochtend in Lima. Ik laadde helemaal op, zelfs meer dan mijn nachtje slapen. In de ochtend liep ik even een rondje, voornamelijk om geld te pinnen. En toen ik de hoek omging bij mijn hostel, kwam er weer een besefmoment. “Whaa, ik loop nu gewoon door de straten van Lima in Peru. In Zuid-Amerika!” De lach was niet van mijn gezicht af te slaan maar echt vriendelijk begroet door de bevolking werd ik niet. Ach ja, een ochtendhumeur zal overal ter wereld wel bestaan?
Weer terug bij het hostel, wilde ik een Über bestellen maar mijn app deed het niet. Na een half uur klooien, schoot ik de hulp in van mijn hostel. Over 3 kwartier vertrok mijn bus, die juist aanraadde om er 3 kwartier van te voren te zijn. Toen ik eenmaal in de taxi zat en de klok 9:50 uur zag pronken, liet ik de taxichauffeur weten dat mijn bus over 10 minuten zou vertrekken. Hij schrok maar we moesten samen lachen. Vijf minuten later was ik bij de terminal en werd mijn naam al omgeroepen. Ik kon met spoed mijn bagage inchecken en plaatsnemen in de bus voor een rit van 4,5 uur.
Het grijze en frisse Lima verliet ik voor het zonnige en warme Huacachina. Voor de mensen die het niet kennen: dit is een klein oasedorpje in de woestijn op een kwartiertje rijden van de stad Ica. Ik verbleef in het hostel Banana’s Adventure met zwembad en onwijs goede muziek (lees: Britney Spears, Backstreet Boys en Nsync). En waar ik mij verwonderde over de ligging van dit dorp, verwonderde de lokale bevolking zich over waar ik nu vandaan kom. Mijn Aziatische en Europese mix is hier blijkbaar nog niet zo bekend als in Europa en zorgt voor heel wat vragen.
De volgende dag begon ik chillend aan het zwembad. Wat was het lekker om even bij te komen en te acclimatiseren. Maar al snel moest de opgebouwde ontspanning plaatsmaken voor een flinke portie adrenaline. Om 16 uur ging ik namelijk met een groepje van het hostel een woestijntour doen met een jeep, sandboarden en naar de zonsondergang kijken. Ik verwachte al dat het leuk zou worden maar deze namiddag heeft al mijn verwachtingen overtroffen!
We raceten met een enorme snelheid door de woestijn. Al binnen 5 minuten stonden de tranen alweer in mijn ogen. Ik voelde me zo vrij, zo gelukkig, zo trots maar vooral springlevend. Daar in Huacachina, dag 3 van mijn reis, overviel het me allemaal weer. Niet op een droevige manier maar juist als een enorme ontlading van blijdschap. Hier was ik dan: midden in de prachtige woestijn waar de zon in de blauwe lucht hing. Ik was behalve door zand ook omringd door een leuke club mensen en de adrenaline pompte door mijn lijf omdat we werkelijk waar alle kanten opvlogen met de jeep.
“Dit lijkt wel een achtbaan,” dacht ik nog. En twee seconden later maakten we een soort van vrije val naar beneden met de jeep. Dat gevoel in je maag wat je krijgt als je in een achtbaan hard naar beneden gaat, kreeg ik nu ook: kriebels! Scherpe bocht naar links, vol gas omhoog, keihard naar beneden, maximaal rechtdoor en weer een scherpe bocht naar rechts. Het ging maar door. Het was lachen, gieren, brullen. En dan tijdens deze rit telkens betoverd zijn over het ongelofelijke uitzicht. Deze vorm van vrijheid had ik nog niet meegemaakt en ik wilde dat het nooit ging stoppen.
En hoewel de jeep bovenop een heuvel stopte, stopte mijn gevoel van “leven” gelukkig niet. Sterker nog: dit werd nog eens extra aangedikt omdat we nu gingen sandboarden. Voor degenen die niet weten wat dit is: het is vergelijkbaar met snowboarden maar dan in het zand en liggend op je buik. De heuvels zijn echt tientallen meters hoog dus mijn hoogtevrees werd nu al op de proef gesteld. Afhaken was voor mij geen optie, althans niet bij de eerste heuvel. Deze reis draait namelijk voor mij ook om angsten in de ogen aan te kijken en te overwinnen. Dus hop, daar ging ik op het board naar beneden!
De eerste keer vond ik eigenlijk doodeng. Het eerste stuk van de heuvel vond ik nog leuk maar op een gegeven moment maakte ik weer een soort van vrije val waardoor mijn maag weer omkeerde. Toen ik beneden was wist ik ook niet wat ik er nu van vond. We liepen naar de 2e heuvel en deze bleek ongelofelijk stijl te zijn. Het lood zakte me in de schoenen en ik wilde hier eigenlijk wél de handdoek in de ring gooien. Toch weerhield een klein stemmetje mij hiervan en ik daalde weer de heuvel af. De 3e heuvel was goed te doen maar de 4e leek wel 100 meter diep. Inmiddels wist ik dat het veilig was en dat de angst gewoon tussen m’n oren zat. Dus zoef, daar ging ik weer en het was geweldig! I f*cking did it!
We sloten af met nog een rondje crossen door de woestijn. De zon ging al een beetje onder en de hemel kleurde ongelofelijk mooi. We reden weer een heuvel op om samen naar de zonsondergang kijken. Ook dit moment is eigenlijk niet met woorden te beschrijven. Ik was zó content en ik voelde dat de anderen dat ook waren.
Toen de zon achter de heuvel was gezakt, sprongen we voor de laatste keer de jeep in. En dit rondje gaf de chauffeur werkelijk waar alles wat hij had. Het had voor mij nog uren mogen duren maar hij stopte vlak onder een stijle heuvel. Hij zei: “Loop maar naar boven. Vanaf daar heb je een mooi uitzicht over Huacachina. Je loopt dan aan de andere kant de berg weer af.” We dachten dat hij een grapje maakte. Je laat een groepje mensen toch niet achter in de woestijn? Maar toen hij de motor eenmaal startte en wegreed, bleek dit echt geen grap. Een laatste zware klim naar boven en met een mooi uitzicht over het oasedorpje, sloten we de tour af.