Na de onwijs leuke tour van zaterdag, vond ik het onwijs jammer om 2 uur later alweer de nachtbus naar Arequipa te nemen. De reis zou 13 uur duren en mij tot een hoogte van 2335 meter brengen. Ik heb redelijk kunnen slapen en bij de zonsopgang schoof ik het gordijn opzij om naar buiten te kijken. Ik werd getrakteerd op een fantastisch uitzicht van rotspartijen langs de kust. Vanuit de woestijn naar de oceaan en van de oceaan de bergen in. Peru is echt ongelofelijk!
Uiteindelijk kwam ik tegen de middag aan bij mijn hostel: Villa Sillar. Ik kon gelukkig meteen inchecken en heb weer intens genoten van een warme douche. Daarna ben ik de stad gaan verkennen met de zon als mijn beste vriend. Ik liep naar het grote plein waar alle Peruanen op bankjes zaten en met elkaar kletsten. Er was toevallig een of ander buitenconcert bezig en het plein vulde zich naast de Spaanse tongval ook met salsaklanken. Hier en daar een dansend koppeltje en natuurlijk de kleurrijke kledingdracht. Ik was zomaar een clichébeeld van Peru ingelopen.
Tijdens mijn stadswandeling maakte ik ook kennis met een ander fenomeen: hoogteziekte. Niet als in: ik voelde me ziek maar wel als in: na 1 minuut bergop of een trap oplopen, was ik buiten adem. Geen astmapompje dat daar tegen helpt. Ik had dit stiekem wel een beetje onderschat en ik had opeens niet meer heel veel zin in mijn komende hikes die nog hoger liggen. Maar goed, veel water drinken en rustig lopen en kleine stappen zetten schijnt de sleutel te zijn. Lekker rustig aan dus. Ach ja, dat past eigenlijk ook wel bij mij.
De dag erna startte ik met een free walking tour. Het meeste had ik de dag ervoor al op eigen houtje ontdekt en de rest kon me eigenlijk vrij weinig boeien. Ik was meer geïnteresseerd in het landschap om de stad heen. Vlak voor het einde van de tour besloten een Nederlands meisje en ik om af te haken. Ik had haar al in Huacachina ontmoet en we zijn samen de eerste avond in Arequipa opgetrokken. Anyway, de lokale markt klonk veel aantrekkelijker dan de tour en we hadden wel zin in een hapje en een vers fruitsapje.
Je hebt hier op de marktjes allemaal ‘kraampjes’ waar je aan gaat zitten en dan iets te eten of te drinken besteld. Er staan 100 soorten sapjes op de kaart met voor mij een aantal nieuwe fruitsoorten. Ik vroeg aan de dame achter de kraam wat wat was en ze liet het ons proeven. Wat een genot! Ik koos voor een smoothie met 2 onbekende fruitsoorten en scoorde nog een kaas empanada als snack. Qué rico!
We bezochten het beroemde en erg fotogenieke Santa Catalina klooster en dronken nog een lekkere ijskoffie. Ik scoorde ook eindelijk een Peruaanse simkaart en probeerde de vulkanen en het gebergte nog goed op de foto te krijgen. We wilden nog naar een museum maar dat bleek op maandag gesloten te zijn. We sloten de dag af met een lekkere pasta en toen was het alweer tijd bijna tijd om mijn nachtbus naar Cusco te pakken.
Mijn bus zou om 21 uur vertrekken dus ik bestelde bij mijn hostel een taxi voor 20 uur. Ik nam rustig de tijd om mijn backpack weer in te pakken en nog een beetje te chillen. Ik besloot om nog even mijn stoelnummer op te zoeken en zag tot mijn grote schrik dat mijn bus al om 20:00 uur zou vertrekken. Ik keek op mijn horloge en zag dat het 19:18 uur was. Oh mijn God, hoe krijg ik het voor elkaar om wéér last minute naar mijn bus te racen?! Ik rende naar de receptie en de receptioniste was al opgesprongen omdat ze mijn voetstappen hoorde.
In het Spaans en Engels door elkaar legde ik haar uit dat ik verkeerd naar de tijd had gekeken en nú een taxi nodig had. Vijf minuten later renden we samen de straat op om op zoek te gaan naar een taxi. Ze nam me mee de hoek om om een druk gedeelte te vermijden. Ik weet niet hoe ze het gefixt heeft maar ik stapte uiteindelijk een klein rood autootje in en vertrok richting het busstation. Zal je natuurlijk net zien dat het verkeer helemaal vast staat..
Uiteindelijk kwam ik om 19:54 aan bij het station. Maar dat bleek het verkeerde station. In de chaos haastte ik mij naar het andere station dat gelukkig aan de overkant lag. Rennen op 2335 meter hoogte met 3 tassen bleek niet de gemakkelijkste klus maar ik heb het gehaald! Ik stapte wederom als laatste in en ik had mijn gordel nog niet om of we reden al weg. Op naar Cusco op 3400 meter hoogte. Op naar de hoofdstad van de Inca’s!