Ik ben inmiddels alweer lang terug in Nederland maar mijn reisverhalen zijn nog niet allemaal geschreven. Ik neem jullie vanaf vandaag weer wekelijks mee naar mijn hoogtepunten in Peru. Zo kan ik weer even nagenieten van de meest vrije reis die ik ooit heb gemaakt. Vandaag een terugblik op de hike: 7 lagunas bij de berg Ausangate. Een wandeling van 13 km lang op meer dan 4200 km hoogte waarbij je langs 7 verbluffende lagunes komt. Dit was absoluut de mooiste hike die ik in Peru heb gedaan!
Op 22 november 2022 stond ik om 4:30 uur ‘s ochtends voor mijn hostel te wachten op de taxi. Ik stond zeker nog een half uur in het donker en in de kou voordat ik daadwerkelijk plaats kon nemen in het busje. En of het aan het vroege tijdstip lag of gewoon aan het gezelschap: de sfeer zat er niet in. Op naar een “gezellige” rit van meer dan 3 uur..
Ik kan me niet veel meer van de rit herinneren. Behalve dan dat het heel lang duurde, dat we op een gegeven moment in de middle of nowhere reden en in een niet-toeristisch bergachtig Peru waren beland. Aan alles zag ik dat dit stuk nog vrij onontdekt was in tegenstelling tot bijvoorbeeld Humantay. De wegen waren bagger en de huisjes waren schaars.
De hemel was voor de verandering onheilspellend grijs en de bergtoppen bedekt met een laag sneeuw en laag hangende wolken als gezelschap. Ik vergaapte me aan het dreigende landschap terwijl ons busje nog verder naar boven tufte over een onverharde weg. We lieten de bewoonde wereld steeds verder achter ons en het leek alsof we ergens aan het einde van de wereld waren.
We stapten uit in het dorp omringd door het gebergte. Nou ja, dorp.. Het waren wat krakkemikkige huisjes bij elkaar die uit de vorige eeuw leken te komen. We liepen naar een soort van binnenplaats waar een klein jongetje speelde met een bal. We werden naar een gebouwtje gebracht waar de plastic stoelen aan gedekte tafels stonden. Ik weet nog steeds niet of dit nou een ‘restaurant’ was of dat we bij mensen thuis zaten. De opstart was erg verwarrend en zonder informatie en ik dacht bij mezelf: “Waar ben ik in Godsnaam aan begonnen?!”
We namen plaats en ons ontbijt werd door een stel ontzettend lieve Peruanen met een nog lievere glimlach gebracht. Ik vond het een lastige groep om contact mee te krijgen maar ik raakte uiteindelijk aan de praat met een Belgische vader en dochter en een Brits stel. Al etend van het droge brood en slurpend van de cocathee maakte iedereen zich klaar voor de trek. Nog even een snelle toiletpauze in een houten schuur waar iedereen naar binnen kon kijken en de hygiëne te wensen overliet en dan vamos! Ach ja, dit hoort er natuurlijk ook bij.
Ik heb niet veel van de uiteindelijke informatieve introductie van de gids meegekregen behalve dat ons weer op het hart werden gedrukt om rustig aan te doen. We startten op 4200 meter hoogte en zouden klimmen tot een hoogte van ongeveer 4650 meter. Dit was dus een stuk hoger dan mijn hike naar Lake Humantay. Er lag veel sneeuw dus we werden ook gewaarschuwd voor gladheid. Ok, serious business!
Langs de laatste huisjes van het dorp liepen we de bergen in. De verse sneeuw kraakte onder mijn voeten en ik geloofde niet wat ik om me heen zag. Het meest ruige en besneeuwde landschap prachtig in contrast gezet door de grijze lucht. Normaal mag je me wakker maken voor een roze/paarse of blauwe hemel maar dit grijze decor maakte het helemaal af. Wauw! Alsof ik op de filmset Lord of the Rings was.
In tegenstelling tot de hike naar Lake Humantay of de latere Rainbow Mountain en Red Valley, was dit geen rechtlijnige route. Ik ging dwars door een vlakte heen, verdween met een bocht achter een heuvel en voelde me klein en nietig in dit gebergte. Ik voelde voortdurend de onbeschrijfelijke energie van de Ausangate; een energie die ik zelfs bij de Machu Picchu niet heb gevoeld. Dat de bergen en hun geesten heilig zijn in Peru, snap ik volledig.
De fanatiekelingen in mijn groep moesten snel op adem komen. Ik, lopend in mijn rustige maar stabiele tempo, liep hen voorbij en op eigen houtje liep ik verder. Er was geen enkel ander mens te bekennen. Ik had op heel veel momenten deze adembenemende omgeving voor mezelf. Nu nog krijg ik kippenvel als ik eraan terugdenk. Het was te mooi voor woorden. En toen was ik nog niet eens op de helft!
Uiteindelijk kwam ik aan bij de eerste lagune die omring werd door bergen en rode aarde. Wat een bijzonder zicht! Terwijl ik hier wachtte op de rest van de groep, liep ik naar het ‘kraampje’ dat vlakbij het eerste meer stond. Ik warmde me op aan cocathee en maakte vrienden met de 2 paarden die er stonden. Daar stond ik dan, in het Andesgebergte, te sippen van een warme thee terwijl ik de reis van mijn dromen maakte. Deze besefmomenten op de meest magische plekken, maakt mij een enorm gelukkig mens.
Toen de rest er ook was, vervolgden we gezamenlijk de route in een soort van loep waarbij we langs de 7 lagunas kwamen. Het landschap bleef heuvelachtig dus ik werd steeds verrast door nieuw water. De een leek nog blauwer en dieper dan de andere en de gids gaf ons wat leuke weetjes mee. Er hing een enorme rust en behalve onze groep, was er nog steeds niemand te bekennen. Ik denk dat dit de ervaring een extra magisch randje heeft gegeven. Ongelofelijk! Ga dit echt met eigen ogen zien! Het is de mooiste hike die ik ooit heb gemaakt.
Ik denk dat we uiteindelijk zo’n 5 uur op pad zijn geweest en de route heeft geen moment verveeld. Het uitzicht veranderde steeds en we kwamen ook wilde alpaca’s en viscachas (soort van chinchilla) tegen. Bij terugkomst in het dorp, mochten we weer aanschuiven aan de plastic tafels voor een traditionele en warme lunch. De hot springs die bekend staan in dit dorpje hebben we overgeslagen omdat we graag voor het donker het gebergte uit wilden rijden.
Het was mijn meest oncomfortabele reis terug (helemaal achterin in het busje: geen aanrader voor hobbelige wegen en later een volle blaas) maar ik kwam vol met energie aan bij mijn hostel. Mijn gezicht was rood en warm omdat het gedurende dag verbrand was. Ik had een half uurtje om me op te frissen voordat er een lekkere cocktail voor me klaar stond in de stad en ik nog tot in de late uurtjes heb gedanst. Dit was absoluut, na de Machu Pichhu, mijn favoriete dag in Peru!