Hoewel de vorige 2 blog posts over de Machu Picchu gingen, zat ik eerst een aantal dagen in de stad Cusco. Vanuit deze (oude) Incahoofdstad zou ik verschillende uitstapjes maken. De eerste die hoog op het lijstje stond, was de hike naar het gletsjermeer Humantay. Na 4 dagen goed geacclimatiseerd te zijn aan de hoogte, waagde ik de gok. Ik schreef me in voor een tour bij mijn hostel en diezelfde nacht stapte ik om 04:30 uur het minibusje in.

20 november 2022 is de dag die de boeken ingaat als: Niki bezocht de Machu Picchu! YES! IK HEB HET GEDAAN! Nu moet ik alleen nog de woorden vinden om dit onwerkelijke moment te omschrijven. En hoewel ik er heel erg van houd om met woorden te spelen, merk ik dat ik de juiste woorden nu niet kan vinden. Want hoe omschrijf je een van de meest magische momenten uit je leven? Hoe omschrijf je een moment dat niet in woorden te vangen is? Hoe vind je de juiste woorden als je niet weet wat de juiste woorden zijn? Pfff, ik ga toch even mijn best voor jullie doen. Maar laat ik eerst even bij het begin beginnen.

De Machu Picchu zien, staat al jaren op mijn buckit list. Maar in Peru is er nog zo veel meer te zien en te doen. Vanwege de korte tijd die ik heb om het land te verkennen, heb ik ervoor gekozen om geen trektocht naar de Machu Picchu te doen. De andere manier om bij de Machu Picchu te komen is door de trein te nemen. Als ik de verhalen mag geloven, zou dit een van de mooiste treinreizen zijn. Met ontzettend veel zin stapte ik op 19 november in de wagon van Inca Rail. Op naar Aguas Calientes: het dorpje aan de voet van de Machu Picchu. Vanaf hier hike je naar ernaartoe of pak je de pendelbus.

Na de onwijs leuke tour van zaterdag, vond ik het onwijs jammer om 2 uur later alweer de nachtbus naar Arequipa te nemen. De reis zou 13 uur duren en mij tot een hoogte van 2335 meter brengen. Ik heb redelijk kunnen slapen en bij de zonsopgang schoof ik het gordijn opzij om naar buiten te kijken. Ik werd getrakteerd op een fantastisch uitzicht van rotspartijen langs de kust. Vanuit de woestijn naar de oceaan en van de oceaan de bergen in. Peru is echt ongelofelijk!

Hoewel mijn vliegtuig om 19:35 uur geland was, zat ik pas ongeveer 1,5 uur later in de taxi dat mijn hostel gelukkig geregeld had. Ik stofte mijn Spaans een beetje af door small talk met de taxichauffeur en werd een dik half uur rondgereden door Lima. De drukkende lucht vloeide zo de taxi in en ik kon toen al niet wachten tot ik met schone lucht in de jungle zou zitten. Maar first things first: mijn eerste nacht in Lima om vervolgens in de ochtend door te reizen naar Huacachina.

Het was 2007 en ik was gek op het reisprogramma Peking Express. Het grote avontuur van een nieuw land ontdekken, was toen al iets waar mijn hart sneller van ging kloppen. Maar wat deze editie zo speciaal maakt, is dat ik toen verliefd werd op Peru. Ik was door iets betoverd, al weet ik vandaag de dag niet meer wat het nu precies was dat mij zo heeft betoverd. Waar ik nu wél zeker van ben, is dat ik mijn lang gekoesterde droom om te backpacken door dit land vandaag waar ga maken!

Een aantal weken geleden viel er een rode envelop op mijn deurmat. Het handschrift herkende ik niet dus ik maakte ‘m snel open om erachter te komen wie mij geschreven had. De brief schetste het verhaal van hoe de wereld eruit ziet op Hemelvaartsdag in 2025, met alle gevolgen van corona van dien. De getypte brief was ondertekend door de Drie-Eenheid. Ze vroegen mij om de avond van Hemelvaart vrij te houden en mijn (digitale) post in de gaten te houden. Ehh oké, what the actual fuck?

Ik hoor steeds vaker dat mensen het wel gehad hebben met de intelligente lockdown. Ze willen weer in groepen samenkomen, het terras op, niet meer thuiswerken, en ga zo maar verder. De sleur zit er bij velen in en de dagen gaan maar langzaam voorbij. Ik ervaar dat zelf helemaal niet zo. Ik heb mijn draai gevonden en de tijd vliegt voorbij.

Bijna 3 maanden geleden werd mijn hart gebroken en moest ik opnieuw beginnen op mijn 30e. Mijn leven stond ineens op z’n kop. Ik wilde toen niets liever dan de tijd vooruitspoelen. Ik heb namelijk veel over liefdesverdriet gelezen en kwam vaak tegen dat de ergste pijn na 3 maanden gezakt is. Het zou zo zijn dat ik vanaf dan het grootste gedeelte verwerkt heb en zou kunnen doorgaan met mijn leven. Tsjah, hoe staat dat er dan nu eigenlijk voor?

Tussen al het corona nieuws viel mijn oog gisteren op een andere headline: Vulkaan Anak Krakatau in Indonesië uitgebarsten: hoogste alarmniveau. Eind 2018 was er ook al een uitbarsting en dat leidde zelfs tot een tsunami en honderden doden. Zo’n actieve vulkaan is onvoorspelbaar en eng. Je zou het gevaar niet zelf mogen op zoeken. Geheel tegenstrijdig heb ik juist één van de mooiste dagen in Indonesië meegemaakt bij de Anak Krakatau vulkaan.

We kunnen er niet meer omheen: het corona-virus heeft ons in de ban. Niet alleen ik maar vrijwel iedereen wordt dagelijks met (de gevolgen van) het virus geconfronteerd. Geannuleerde vluchten en vakanties (tot snel Schotland), geen klassikaal onderwijs (mijn opleiding NLP wordt verschoven), minimaal sociaal contact en ga zo maar verder. Ik hoor boze en angstige geluiden maar gelukkig zie en voel ik ook veel liefde en samenhorigheid om mij heen.

Naar school gaan, heb ik altijd leuk gevonden. Mijn lievelingsvak op de was Engels. Ik weet nog goed dat ik samen met een vriendin voor Engels een spreekbeurt hield over the Globe in Londen. Tijdens een schoolreis naar Londen later dat jaar, nam de docent ons 2 apart. Hij wilde ons graag the Globe laten zien. Hoe vet?! Het was zo gaaf om daar uiteindelijk rond te lopen! Het was fantastisch om het “geleerde uit de boeken” in het echt te zien. Op dat moment werd het abstracte van leren voor mij heel concreet.

Jaren geleden keek ik voor de eerste keer de film Braveheart. Het werd meteen één van mijn lievelingsfilms. Het verhaal van de William Wallace en de Schotten sloot ik meteen in mijn hart. Ook werd ik op slag verliefd op het land zelf. Ik was nog geen 10 jaar oud en ik sprak met mezelf af dat ik ooit een keer naar Schotland moest gaan.

Degenen die mij al lang volgen, weten dat ik groot fan ben van James Morrison. Toen al en nu nog steeds. Ik heb talloze blogs over hem en zijn concerten geschreven. Toch staat hij op een gedeelde eerste plaats met een andere artiest. Iemand die totaal niet in hetzelfde repertoire valt. Iemand wiens muziek ik tot op het bot voel. Iemand die helaas niet meer bij ons is. Mag ik jullie voorstellen aan mijn andere muzikale held: Avicii.

Toen ik 28 was, besloot ik om een bucket list te maken met 30 dingen die ik wilde doen voordat ik 30 werd. Helaas is het mij niet gelukt om alles “op tijd” af te vinken. Misschien was 2 jaar ook iets te kort daarvoor. Daarom neem ik nu iets ruimer de tijd. Nog steeds dezelfde bucket list, alleen nu gun ik mezelf 5 jaar de tijd.

Afgelopen vrijdag was het Valentijnsdag. De dagen ervoor werd ik geconfronteerd met rode rozen, lieve kaartjes en teddyberen. Waar ik er eerst echt van kon genieten, deed het nu een beetje zeer. Valentijnsdag draait om het vieren van de liefde. En laat het nou net 3 weken geleden dat mijn relatie stuk liep.

Op 26 november 2019 was het zo ver: ik werd 30 jaar. Hoewel ik er graag luchtig over wilde denken, was dat in realiteit niet zo. Ik zat in de aanloop naar mijn 30e verjaardag niet lekker in mijn vel doordat ik overspoeld werd door gedachtes over het leven. Over míjn leven.