Iedereen heeft wel een verlanglijstje, en ik ben geen uitzondering. Er zijn zo van die dingen die ik gewoon heel graag wil hebben. En al heel lang ook. Een soort van bucket list, maar dan alleen maar met dingen die ik ooit nog wil kopen (of krijgen? HINT!). Sommige dingen zijn eigenlijk best binnen handbereik, sommigen zijn niet zo heel realistisch en van anderen dingen kan ik alleen maar dromen. Maar ja, ik ben niets voor niets een optimistische dromer, hè!

Ik weet niet hoe lang ik al schreeuw dat ik het wil, maar ik wil het in ieder geval echt al ontzettend lang: een platenspeler. Als ik even zo vrij mag zijn om een kijkje in mijn toekomst te nemen, dan zie ik mij over een paar jaar thuiskomen na een drukke werkdag. Buiten is het is al donker, ik hoor de regendruppels tegen de ramen vallen en sluit net de deur van mijn knusse appartementje. Dirk en Darcy (mijn hondjes!) komen naar mij toe terwijl ik de sfeerlichten aanzet en ik mijn hoge hakken uittrap. Ik knuffel mijn schatjes, loop naar mijn platenspeler en zet deze plaat op (laat vooral dit muziekje opstaan als je deze blog post verder leest).

Ik sta voor mijn raam, zie hoe de Londense straten ondanks de regen nog steeds levendig zijn en sluit dan rustig mijn ogen. Ik haal mijn handen door mijn haren en beweeg mijn hoofd mee op de muziek. Dirk en Darcy dansen aan mijn voeten en al snel beweeg ik zelf, op mijn blote voeten, door de hele kamer. Ik geef mijzelf mentaal en fysiek over aan de fijne catchy klanken en ga lekker op in het moment. Nog steeds met mijn ogen gesloten. Voor even vergeet ik even alles om mij heen en ben ik alleen op de wereld, alleen maar omringd door fijne muziek.

Maar dan gaat de bel. Mijn ogen gaan open en ik begeef mij op het ritme van de muziek naar de deur. Tot mijn grote vreugde zie ik dat mijn vriend met het avondeten (Thais!) voor de deur staat. Met een big smile doe ik de deur open en hij komt al swingend binnen. Ik steek nog even snel een paar kaarsjes aan terwijl mijn Mister Right het avondeten op de salontafel zet. En daar zitten wij dan: samen op de grond aan de salontafel, etend en lachend terwijl de kamer nog steeds verblijd wordt met de gezellige deuntjes van mijn platenspeler.

Zucht. Ja ik wil er echt héél graag een. Het liefste zo’n old school platenspeler die je ergens op een rommelmarkt of in de kringloopwinkel kan vinden. Dat ik dan naast mijn lp-speler een koffertje vol met platen heb van alle Soul en Motown artiesten.

Wat was het gisteren toch een mooie dag. Het was te lekker weer om de hele dag binnen te zitten en te studeren (+ mijn kamer te poetsen). Vandaar dat ik in de namiddag lekker op de fiets naar het Middelheimmuseum ging (no worries, het is een openluchtmuseum dus ik was alsnog lekker buiten!). Normaal loop ik er wekelijks hard maar nu had ik eindelijk eens de tijd om rustig rond te lopen én om een nieuw stuk van het park/openluchtmuseum te ontdekken!

En tsjah, het zou natuurlijk geen openluchtmuseum zijn als er geen kunst was. Niet de kunst waar ik van houd, hoewel ik het standbeeld van het meisje best fascinerend vond:

En als klap op de vuurpijl: een fotogenieke elektriciteitskast:

Ik houd van de stad, de drukte en de hectiek (ik ben niet voor niets verliefd op Londen) maar de serene en rustige sfeer van een groot, groen en ook nog eens kunstzinnig park, kan ik ook heel goed waarderen. Ja. Gisteren was een prima dag. Doe mij die maar vaker.

Maar echt hoor, dit is pas zingen met pure, oprechte, overtuigende en échte passie. (En stiekem ook echt om te lachen).

Zaterdag was een treurige dag. De wekker ging vroeg omdat ik moest studeren én omdat ik per se voor 12 uur wilde hardlopen. Op zich niet zo treurig, I know, maar als je opstaat en de hemel huilt, dan huil je toch wel een beetje mee. Althans, ik wel. Vooral als je er gewoon zin in had.

Ik besloot om de was te doen en meteen mijn hardloopkleren ook maar mee te draaien. Het was toch aan het regenen en aan de donkere wolken te zien, zou dat niet snel veranderen. Ik bracht de dag studerend door, even onderbroken door een telefoontje van papa en mama, en bleef toch maar aan het hardlopen denken. Ik wilde eigenlijk toch wel heel erg graag gaan. En ja, als je iets wilt, écht wilt, dan kan je het. Daar geloof ik heilig in dus na een half uur arm- en buikspieroefeningen in mijn kamer, stond ik buiten. Ik genoot er weer van ondanks de grijze en dreigende lucht. In het park krulde mijn mondhoeken naar boven en was ik oprecht blij dat ik toch even was gaan hardlopen.

En toen.. Toen raakte ik de grond. En hard ook.

BAM! Daar lag ik dan languit op het pad. Het eerste wat ik dacht, was: “Hoeveel kilometers heb ik al gerend? Kak, ik moet mijn work out even beëindigen want de tijd loopt gewoon door!”. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn app vertelde mij dat ik er pas 3.7 kilometer had op zitten. “Hè nee! Nu heb ik de 5K niet aan één stuk gerend,” dacht ik. Daarna voelde ik pas de pijn aan mijn knie en mijn hand en arm. Ik stond op, en ja hoor, mijn pas gewassen kleren zaten onder de modder. Mijn handen trouwens ook en bij thuiskomst zag ik dat mijn gezicht ook niet meer schoon was. Vandaar dat ik van die rare blikken kreeg. Een klein meisje onder de modder. Ja, dat moet wel een beetje raar zijn geweest.

Maar goed. Ik wandelde eventjes rustig verder en voelde mij meer kwaad dan zielig. Ik wilde per se minimaal 5 kilometer hardlopen. Als ik nu gewoon even zou doorzetten en iets meer dan een kilometer ga rennen dan zou ik alsnog de 5K halen.. Ik wist dat dat niet verstandig zou zijn maar daar had ik schijt aan. Ik moest van mijzelf koste wat kost de 5K halen. Pijn of niet. Ik wilde gewoon niet opgeven en ik was alles behalve buiten adem. En echt hoor, als er iets zuur is, dan is het wel opgeven omdat je weet dat het moet. Niet omdat je het niet kan. Uiteindelijk heb ik er nog 4K achteraan geknald en heb ik in totaal toch nog 7.7 kilometer gerend (arghh, als ik nog 300 meter meer had gerend, had ik de 8K gehaald! Zo frustrerend!).

En nu lig ik op mijn lazy Sunday in bed terwijl de blauwe plekken prominent aanwezig zijn en de zeurende pijn mij maar niet met rust laat. Ach ja. Hardlopen kan niet altijd leuk zijn, hè.

Viel ik vorige week op een vrijdagavond nog half in slaap tijdens een klassiek balletvoorstelling (ik vond er echt niks aan), stond ik gisteren, precies één week later, lekker te dansen. Het was nog maar twee of drie weken geleden dat ik bekend werd met Bakermat en zijn fijne deuntjes. Met zijn mixjes op repeat verlangde ik naar een festivalletje, dansend en genietend in de zon. Alsof het zo moest zijn, stuitte mijn huisgenootje op een dagfestival (OckxFest) en ja hoor, Bakermat zou ook nog even komen draaien. Voor maar vijf euries chillen in de zon, aan het water, alvast festivalsfeer opsnuiven en Bakermat? Ja hallo, daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen!

Dus daar stond ik dan gisteren, in mijn bloemetjes jurk en op hakken (waarom ik op het absurde idee was gekomen om op hakken naar een festival te gaan? Geen idee. Het worden gewoon weer sneakers de volgende keer, hoor!). De zon stond lekker hoog aan de hemel, de biertjes smaakten goed en het was onmogelijk om stil te staan door de goeie muziek. Maar het werd alleen nog beter want rond 20.00 uur stond daar Bakermat op het podium, vergezeld met een saxofonist. En echt hoor, als je geniet van een fijne beat terwijl je de klanken van een saxofoon hoort en ook nog eens omringt bent door leuke mensen, dan ervaar je toch wel even een prachtig geluksmomentje.

Dat werd helaas na een tijdje verstoord door mijn stomme blaas. Ik was keihard aan’t negeren dat ik toch wel heel erg moest plassen. En dat al bijna een uur lang. Maar ik wilde niet naar het toilet. Ik wilde blijven dansen. Jammer genoeg was mijn blaas op een gegeven moment zo aan het protesteren dat ik niet eens meer kon dansen. Met een gebogen hoofd baande ik mij een weg door de dansende menigte, opzoek naar een Dixie. En echt hoor, als ik iets haat aan festivals dan zijn het die verdomde, smerige en stinkende Dixies. Dus daar zat ik dan (natuurlijk niet écht zittend, bah!) terwijl de lekkere combinatie van liedjes en de klanken van de saxofoon de Dixie indringde.

Bijna dansend en met een opgeluchte blaas kwam ik de oranje Dixie uit. Ik liep de schemering in, nog genietend van Bakermat’s laatste minuten en danste daarna nog lekker door. Mijn vrijdag(avond) was perfect en ik hoop die van jullie ook!

Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik niet veel heb meegekregen van het aftreden van Beatrix, de hele hype rondom het Koningslied en de aanloop naar de “laatste” Koninginnedag. Ten eerste omdat er nauwelijks aandacht aan wordt besteed in België en ten tweede omdat, nou, I just don’t care. Ik ben ook alles behalve een fanatiek Koninginnedagvierder en dit jaar had ik daar ook geen behoefte aan. Althans, dat dacht ik. Want uiteindelijk ben ik in Breda beland tijdens Koninginnennacht. En tsjah, als je dan tussen de blije Nederlanders staat, dan gaat mijn hartje toch wel iets sneller kloppen. Ja, echt waar.

Want als Nederland eenmaal Oranje kleurt, dan ben ik een gelukkig mens. Ik vind het zo mooi om te zien en om mee te maken hoe een klein landje plotseling zo groot wordt. Hoe wij samen het Oranjelegioen zijn. Dat je, misschien wel onbewust, toch wel een beetje trots bent op Nederland. Dat je zelfs even blij bent dat je een Nederlander bent. Want vandaag zijn wij uniek. Uniek in oranje. Echt prachtig vind ik dat. Het nationalistische meisje in mij doet dan stiekem toch wel een heel erg groot vreugdedansje. Ik kan er niks aan doen. Ik vind het gewoon geweldig. Net hetzelfde als Nederland oranje kleurt tijdens het E.K. en W.K. en iedereen met elkaar meeleeft. Magisch!

Dus ook al geef ik niks om het Koningshuis (please, don’t judge), toch even een bedankje aan Bea. Gewoon omdat ze toch (even opzoeken..) 33 jaar “mijn” Koningin is geweest en ik met haar een paar mooie Koninginnedagen heb gevierd. Bedankt Bea (en eigenlijk ook Juliana) dat we vandaag op 30 april nog even met z’n allen Oranje kleuren!

Soms houd ik ervan om iets langer in de keuken te staan maar soms ook écht niet. Ik heb daarentegen wel altijd zin in lekker eten. Dus ja, dat gaat helaas niet altijd goed samen. Maar van de week maakte een vriendinnetje zo iets lekkers en tegelijkertijd zo iets simpels, dat ik het gisteren zelf gemaakt heb. Dames en heren, met trots introduceer ik jullie: de wrappizza! Een simpele, snelle en vooral lekkere combinatie van een pizza en een wrap (mjam, ik krijg nu gewoon alweer honger).

Wat hebben we nodig?

• Wraps
• Tomatenpuree of -saus
• (Rode) ui
• Champignons
• Paprika
• Mozzarella
• (Eigenlijk gewoon alles wat jij lekker vindt voor op jouw de wrappizza!)

En hoe maken we hier een wrappizza van?

1. Verwarm de oven voor en snij de groenten in grove stukken (je kan ze natuurlijk ook fijn snijden, het is maar net waar je van houdt!).
2. Neem een wrap en “besmeer” deze met tomatensaus en beleg met de groenten.
3. Gratineer de wrappizza met mozzarella.
4. Leg je wrappizza op bakpapier in de oven. Hij is klaar als de mozzarella gesmolten is en de wrap een krokante bodem vormt.
5. SMAKELIJK!

Sorry, daar ben ik weer met mijn hardloopshizzle. Maar dit kon ik niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Ik zal er geen woorden aan vuil maken (dat doe ik toch al op JustKeepRunning) maar één ding wil ik wel nog even kwijt..

BAM!

… niet in woorden maar in foto’s!

Soms heb je van die gedachten in je hoofd, die je even niet meer los laten. Van die gedachtenspinsels die de hele tijd door je hoofd spoken:

• Ik ben nog steeds helemaal verliefd op Ho Hey van the Lumineers.
• Maar ik houd ook nog steeds héél erg veel van Sweet Nothing. Oh man, wat een heerlijk nummer! Dit is echt even mijn power song. Zó lekker!
• WAT HEB IK ZIN IN TOMORROWLAND!
• Eigenlijk heb ik gewoon zin in de zomer.
• En nog even over muziek gesproken: ik heb ein-de-lijk de tijd genomen om naar Mumford & Sons te luisteren en ik ben fan! Wat een fijne muziek!
• Friendship bracelets maken werkt echt ontspannend.
• Hardlopen trouwens ook. En dan vooral in de zon. Wat is het toch fijn om met de zon in je smoel een 5K te rennen.
• Ik heb hele lekkere koekjes ontdekt (zie foto!).
• Ik ga dit jaar voor het allereerst Koninginnenacht vieren. En ha, dat zal dan ook wel meteen de laatste keer zijn.
• Wat kan de zon toch bepalend zijn voor je humeur. Dacht ik eerst nog vast te zitten in mijn pre-midlifecrisis, geniet ik nu weer met volle teugen van alles. Ik ben weer helemaal vrolijk, ik heb weer overal zin in en ja, ik geniet dus oprecht van het leven.

Fijne zondag iedereen! Ik heb twee uur geleden ontbeten in bed en ik lig er nog steeds in (ik zal maar niet zeggen dat het nu 12.10 uur is). Ik houd van zondagen.